Μια μέρα στη σχολή

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα έκανα μια μικρή ζαβολιά! Το πρωί πριν ξυπνήσει ο Θανάσης και με καταλάβει μπήκα στο δωμάτιό του και τρύπωσα μέσα στην τσάντα που παίρνει για την σχολή (δεν δυσκολεύτηκα και ιδιαίτερα πάντα στο πάτωμα είναι!) για να δω πως είναι αυτό το περίφημο Πανεπιστήμιο και πως τα περνάει εκεί.
Πήρε το αμάξι (το παλιό) έβαλε την τσάντα στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκίνησε βιαστικός όπως πάντα. Στα μέσα της διαδρομής όταν πλέον δεν μπορούσε να με γυρίσει πίσω (ο Θανάσης πάντα ξεκινάει τελευταία στιγμή για τη σχολή του με αποτέλεσμα να τρέχει σαν τρελός στην διαδρομή) βγήκα δειλά δειλά και του αποκάλυψα την ζαβολιά που έκανα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν νευρίασε όπως θα περίμενα αλλά μου είπε «καλά να πάθεις» και ότι «θα πεθάνεις από την βαρεμάρα»!
Φτάσαμε στο μετρό και μετά στον ηλεκτρικό και μετά από λιγάκι περπάτημα (του Θανάση, όχι δικό μου... είπαμε χελώνα είμαι στο κάτω κάτω!) φτάσαμε στην Ασοεε! Όταν πήγαμε να μπούμε στην σχολή δεχθήκαμε επίθεση! Δεξιά και αριστερά από την είσοδο της σχολής μας πολιορκούσαν κάτι τύποι που θέλοντας και μη βάλθηκαν να μας γεμίσουν φυλλάδια. Τι όχι να τους λέει ο Θανάσης τι δεν θέλω εκεί αυτοί! Είχαν βάλει σκοπό να μην περάσουμε την πόρτα χωρίς δέκα φυλλάδια... Ρώτησα τον Θανάση «μα καλά δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να μοιράζουν φυλλάδια;» αλλά μου είπε ότι αυτή είναι η δουλειά τους.

Μετά το πρώτο σοκ αντίκρισα το κεντρικό κτήριο της σχολής... γεμάτο με πανό από διάφορες «παρατάξεις» όπως μου εξήγησε ο Θανάσης. Πάνω κάτω το ίδιο ενοχλητικοί με αυτούς που μοιράζουν τα φυλλάδια είναι απλά δεν πληρώνονται για αυτό, κάτι που τους κάνει περισσότερο χαζούς. Ο Θανάσης προσπάθησε γρήγορα να μου εξηγήσει τι ακριβώς κάνουν αυτοί στο Πανεπιστήμιο. Μου είπε ότι κάθε παράταξη έχει το ρόλο της. Υπάρχει μια που έχει σαν σκοπό να ενισχύσει τον πολιτιστικό θεσμό που λέγεται μπουζούκια. Σε αυτήν την παράταξη τα μέλη της είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικά μεταξύ τους και ο καθένας προσπαθεί να πάει όσες πιο πολλές φορές μπορεί στα μπουζούκια καθώς και να σπάσει το ρεκόρ που το έχει ο εκάστοτε πρόεδρός της.

Ο μπαμπάς του Θανάση λέει ότι η δεύτερη παράταξη (που ανταγωνίζεται αυτή των μπουζουκιών) είναι η καλύτερη αλλά ο Θανάσης δεν συμφωνεί. Μου είπε ότι στην παραπάνω παράταξη όπου μπουζούκια βάλε clubs γιατί αυτή είναι η κύρια διαφορά τους.

Βέβαια στο πανεπιστήμιο υπάρχει πάντα μια ή περισσότερες «αγωνιστικές» παρατάξεις, μου είπε ο Θανάσης. Για ποιο πράγμα αγωνίζονται, τον ρώτησα.
Συνήθως για το ποιος θα πάει στις πιο πολλές πορείες (κάθε χρόνο γίνεται απονομή στον καλύτερο «επαναστάτη») και εναντίον των πλουσίων που είναι συνήθως οι γονείς τους...

Όλοι αυτοί κάθε μέρα βρίζονται, μαλώνουν και πλακώνονται και νομίζουν ότι η σχολή είναι δική τους, κτήμα τους... Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι γιατί οι άλλοι φοιτητές τους ανέχονται και δεν τους διώχνουν.... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!