Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Ποιος χέζεται για τα δάση?

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Χθες το απόγευμα ο Θανάσης ήρθε πολύ κουρασμένος από την σχολή. Τόσο κουρασμένος που έδειχνε απογοητευμένος. Μου είπε ότι από τον Αγ. Αντώνη μέχρι την Πετρούπολη έκανε πενήντα λεπτά με το αμάξι και ότι δεν πάει άλλο. Αφού έφαγε γρήγορα κάθισε στον υπολογιστή του.

Το απόγευμα ο Πολυζώης συζήταγε με τον Θανάση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που υπάρχει και ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξοι για το μέλλον. Μετά έπιασαν μια πολιτική κουβέντα και απ' ότι κατάλαβα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Συνήθως μετά από κάθε τέτοια συζήτηση ο Θανάσης λέει ότι η μόνη λύση είναι να φύγουμε στο εξωτερικό για να ησυχάσουμε. Προφανώς δεν το λέει σοβαρά (τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον) αλλά κάτι στο βάθος του ματιού του μου λέει ότι εαν είχε την ευκαιρία να μείνει στο εξωτερικό δεν θα γύριζε εύκολα στην Ελλάδα.

Ο Θανάσης μου εξομολογήθηκε ότι πάντα φανταζόταν ότι δεν θα χρειαζόταν να τελειώσει τη σχολή του, και ότι θα την άφηνε στη μέση για να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Βέβαια αυτό δεν το βλέπω να γίνεται γιατί σε ένα από τα χόμπι του που είναι η μουσική ο καλός Θεούλης δεν τον έχει προικίσει και ιδιαίτερα πέρα από τον ρόλο του ακροατή...

Γενικά έχω παρατηρήσει ότι ο Θανάσης από ώρα σε ώρα και από μέρα σε μέρα είναι τελείως διαφορετικός από άποψη διάθεσης κυρίως. Την μια μέρα μπορεί να πετάει στα αστέρια και τίποτα να μην μοιάζει να μπορεί να τον κατεβάσει και την ακριβώς επόμενη μέρα όλα να του φαντάζουν τόσο γκρίζα. Υποπτεύομαι ότι σε αυτό φταίει, πέρα από τον χαρακτήρα που είναι έντονα κυκλοθυμικός, η καθημερινή επαφή του με το κέντρο της Αθήνας. Κάθε μέρα άμα κατεβαίνεις στο μίζερο και άθλιο κέντρο στο τέλος είτε θα σου στρίψει είτε θα γίνεις και εσύ ένα κομμάτι του. Ένα άθλιο, μίζερο, γκρι κομμάτι της Αθήνας. Ευτυχώς στην Πετρούπολη τα πράγματα είναι κάπως πιο ανθρώπινα. Σπάει η μονοτονία του γκρι και του απέραντου μπεντού παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες των εκάστοτε δημάρχων και των οικοδομικών επιχειρήσεων να γίνουμε και εδώ ίδιοι με την υπόλοιπη Αθήνα. Εμ βέβαια να μην διαφέρουμε, να μην υπάρχει ποικιλία και μας κοιτάζουν οι διπλανοί δήμοι με μισό μάτι. Σε αυτό βοηθάει πολύ το πράσινο που υπάρχει ακόμα στον δήμο μας και κυρίως το δασάκι που είναι μια όαση πρασίνου στην γκρι ζούγκλα που προσπαθεί να το καταβροχθίσει.

Ο Αναστάσης μου είπε σε κάποια στιγμή ότι θα έρθει και αυτού η σειρά του, και ότι είναι ακόμα ζωντανό λόγω της προσοχής που δείχνουν οι κάτοικοι γύρω απ' το άλσος. Αυτό που δεν μου άρεσε τις μέρες που έκανα τις βόλτες μου στο δασάκι είναι ότι μερικοί άνθρωποι που περπάταγαν εκεί πέταγαν τα σκουπίδια τους κάτω. Είμαι σίγουρος ότι είναι οι ίδιοι που το βράδυ βλέποντας τηλεόραση κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα ενώ κάποια πράγματα του άμεσου περιβάλλοντός τους μπορούν εύκολα να το διορθώσουν μόνοι τους. Αρκεί να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους.
Πόσο υποκριτές είσαστε εσείς οι άνθρωποι.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Το Πολυτεχνείο δεν ζει, το πάτησαν οι επαναστάτες.

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Την πέμπτη και την παρασκευή που μας πέρασε ο Αναστάσης και ο Θανάσης δεν είχαν σχολή. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου είπαν ότι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και κάθε χρόνο για να την γιορτάσουν τα πανεπιστήμια κλείνουν κάποιες μέρες. Το λογικό είναι να τους ρωτήσω τι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και τι έγινε τότε. Προσπάθησαν σύντομα να μου πουν την ιστορία.

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια και κάτι παραπάνω δεν είχαμε δημοκρατία όπως τώρα. Το επόμενο λογικό πράγμα είναι να τους ρωτήσω τι είναι η δημοκρατία και τι είχανε τότε. Μου είπαν απλοϊκά ότι στη δημοκρατία που έχουμε σήμερα όλοι οι άνθρωποι ψηφίζουν κάποιους λίγους για να παίρνουν τις αποφάσεις γι' αυτούς. Δηλαδή, τους είπα, είναι σαν οι λίγοι να κυβερνάνε τους πολλούς και απλά οι πολλοί να συμφωνούν με αυτό. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα μου απάντησαν αν και δεν ήταν αυτό το αρχικό νόημα της δημοκρατίας. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι μια περίπου συναινετική ολιγαρχία. Με την μόνη διαφορά ότι η ολιγαρχία αρχικά είχε το νόημα να κυβερνούν οι άριστοι, αλλά σήμερα σε πολύ μικρό (έως ελάχιστο βαθμό) μας κυβερνούν οι άριστοι... Έπειτα μου είπαν ότι για μερικά χρόνια έγινε ένα διάλειμμα (όχι ιδιαίτερα ειρηνικό) από την δημοκρατία και είχαμε δικτατορία. Η δικτατορία μοιάζει με την ολιγαρχία, αλλά ο δικτάτορας ή η ομάδα που κυβερνά έχει την απόλυτη εξουσία. Όχι μόνο πολιτική αλλά και νομική. Ωραία, μου είπε ο Αναστάσης. Τώρα που σου εξηγήσαμε αυτά τα βασικά θα σου πούμε για το Πολυτεχνείο.

Τα χρόνια που υπήρχε δικτατορία υπήρχαν κάποιοι φοιτητές που κλείστηκαν στο πανεπιστήμιο τους που λέγεται Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενοι για την δικτατορία. Η αστυνομία τους προειδοποίησε να φύγουν αλλά αποφάσισαν να μείνουν και να κάνουν κατάληψη στην σχολή του Πολυτεχνείου (που τότε βρίσκονταν στην οδό Πατησίων) με αιτήματα Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Η κατάληψη κράτησε για τρεις περίπου μέρες από το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου μέχρι τις πρώτες ώρες της 17ης Νοεμβρίου. Τότε ο στρατός μπήκε μέσα με τανκ και κομάντος και σκότωσε πάνω από σαράντα φοιτητές...

Μόλις άκουσα αυτήν την ιστορία ένοιωσα περήφανος για τους φοιτητές της δεκαετίας του '70 και για την κατάληψη και αντίσταση που κάνανε με κίνδυνο της ζωής τους. Όμως μια απορία μου ήρθε και έτσι ρώτησα τον Θανάση τι σχέση έχουν οι σημερινές καταλήψεις με την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Ο Θανάσης μου είπε «καμία». Οι σημερινοί φοιτητές που τόσο πολύ θέλουν να ξαναζήσουν μέρες αντίστοιχες με αυτές του 1973 κάνοντας «καταλήψεις» το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξεφτιλίζουν και να υποδαυλίζουν το νόημα και τον σκοπό που είχε αυτό το ιστορικό γεγονός, μου είπε. Τότε μάχονταν για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Τώρα το ψωμί θεωρείται αυτονόητο ακόμα και για την πιο φτωχή οικογένεια, η ελευθερία περίπου. Όσον αφορά την παιδεία? Με δυο χρόνια καταλήψεων δηλαδή δυο χρόνια με κλειστά τα πανεπιστήμια, μάλλον δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την παιδεία, έτσι μου είπε ο Θανάσης. Αυτοί που νομίζουν ότι μάχονται για τα δημόσια πανεπιστήμια κρατώντας τα κλειστά, βοηθάνε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που παραμένουν ανοιχτά βρέξει χιονίσει. Καλά τον ρώτησα άμα τους το πεις αυτό τι σου απαντάνε? Μου απάντησε ότι πιστεύουν ότι μόνο αν η σχολή είναι κλειστή θα πάνε πιο πολλοί φοιτητές στην πορεία. Απ' ότι φαίνεται γι' αυτούς το μόνο που μετράει είναι να μαζέψουν άτομα να κατέβουν μαζί τους στην πορεία.
Εκεί φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το γεγονός που έγινε πριν από περίπου τριάντα χρόνια.
Οι αγώνες και οι καταλήψεις θέλουν θυσίες, αλλιώς δεν θα λέγονταν αγώνες. Κάποτε θυσιάστηκαν πάνω από σαράντα φοιτητές για να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους και τα ιδανικά τους. Και όπου θυσίες δεν εννοώ διδακτικές ώρες, γιατί εαν επιφανειακά φαίνεται ότι αυτοθυσιάζεσαι χάνοντας μάθημα στην ουσία αυτοκτονείς. Και το χειρότερο? Σκοτώνεις μαζί σου το δημόσιο πανεπιστήμιο που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις.

Όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα απόλυτα, μου φάνηκαν λίγο μπερδεμένα αλλά τα έγραψα γιατί είδα ότι ο Θανάσης τα πίστευε πολύ και δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι. Δεν ξέρω άμα έκανα καλά ή όχι...
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το Πολυτεχνείο έγινε μια φορά και τελείωσε, αυτό ήταν. Τώρα όσοι προσπαθούν να το μιμηθούν ζουν τριάντα χρόνια πριν (και κάτι παραπάνω...). Και το χειρότερο? Δεν έχουν ανακαλύψει την χρονομηχάνη. Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι.

Πίνω χόρτο και οδη-γώ

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Αρχικά να σας πω ότι ξέχασα να γράψω ότι τόσο καιρό έχω μετακομίσει στην πίσω αυλή του σπιτιού που έχει πιο πολύ άπλα και βλάστηση! Ωραία είναι αλλά σύντομα φοβάμαι ότι πρέπει να φύγω να ετοιμάσω την φωλιά μου απέναντι στο δασάκι γιατί ο χειμώνας ήρθε και θα πέσω σε χειμερία νάρκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω φροντίσει για το τούτο εδώ το έρμο το blog! Μπορεί να είμαι ένα πολύ μικρό χελωνάκι αλλά τα καταφέρνω μια χαρά απ' ότι έχετε καταλάβει. Το κακό με την πίσω αυλή είναι ότι κρύβομαι για να βρω τροφή και να προφυλαχθώ από το κρύο και όταν έρχονται τα παιδιά, ο Ζώης και η Κατερίνα να δουν τι κάνω ώσπου να βγω απ' την κρυψώνα μου και να πάω μπροστά τους έχουν φύγει και πλέον δεν τους βλέπω συχνά.

Προχθές όμως καθώς έκανα βόλτες και παιχνίδια στον κήπο κατά λάθος βρέθηκα ανάποδα και δεν μπορούσα να γυρίσω. Ευτυχώς η Κατερίνα ήρθε μετά από λίγο με είδε και όχι μόνο με γύρισε στην κανονική πλευρά αλλά με πήρε και πάνω! Ναι ναι! Πήγαμε στο πάνω μπαλκόνι και πάλι όπως παλιά. Όχι μόνιμα βεβαία για λίγες μέρες μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με τον χειμώνα. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία και να γράφω πιο συχνά αλλά και να βλέπω τον Αναστάση, την Ηλιάνα και τον Θανάση πιο συχνά και να τους ρωτάω όλες αυτές τις απορίες που έχω.

Τελευταία στις ειδήσεις ασχολούνται με ένα χωριό κάτω κάτω στην Ελλάδα που λέγεται Ζωνιανά. Δεν ξέρω τι τους πειράζουν οι κάτοικοί του αλλά όλοι έχουν βαλθεί να τους καταστρέψουν. Σε αυτό το χωριό (όπως και στα περισσότερα στην Ελλάδα) οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αγρότες και ζουν κυρίως από τις καλλιέργειες τους. Δυστυχώς οι αγρότες δεν είναι τυχεροί όπως οι καθηγητές πανεπιστημίου που όποτε θέλουν πάνε στην δουλειά τους και άμα δεν πάνε δεν τους λέει κανείς τίποτα και δεν έχουν κυρώσεις από κανέναν, εκτός από την συνείδησή τους που συνήθως αγνοείται. Λοιπόν αυτοί εκεί στα Ζωνιανά καλλιεργούν ένα σπάνιο φυτό που είναι περιζήτητο και πολύ ακριβό και από την μια πάρα πολλοί το ζητάνε και από την άλλη πολλοί θέλουν να το καταστρέψουν. Ο Πολυζώης και ο Θανάσης συζήταγαν για αυτό το θέμα και κρυφάκουσα ότι αυτό το φυτό το πουλάνε πολύ στο εξωτερικό και βγάζουν πολλά λεφτά. Μάλλον πρέπει να είναι πολύ σπάνιο και να μην φυτρώνει όπου και όπου, άλλωστε δεν έχω δει κανένα τέτοιο στο δασάκι. Αν και ο Θανάσης κάποια στιγμή είπε «καλά κάνουν λες και δεν ξέρουν ότι η μισή Ελλάδα είναι γεμάτη από χόρτο». Εγώ αναρωτιέμαι γιατί αφού είναι τόσο κερδοφόρο δεν το καλλιεργούν και αυτοί που θέλουν να το ξεριζώσουν? Μάλλον δεν θα τους αφήνουν αυτοί που το καλλιεργούν ήδη και βγάζουν πολλά λεφτά γιατί θα τους πάρουν την δουλειά και δεν θα βγάζουν τόσα πολλά λεφτά όπως πριν. Ο Θανάσης επίσης είπε ότι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί κάνουν λες και γεννήθηκαν χθες και εκπλήσσονται για κάτι που ξέρουν ότι πάντοτε γινόταν και πάντοτε θα γίνεται. Ο Πολυζώης συμφώνησε νομίζω.

Ααα! Ξέχασα να σας πω ότι την Ηλιάνα την τράκαρε ένας φορτηγατζής. Ναι ναι! Μου τα είπε όλα ο Θανάσης. Ήταν παρασκευή πρωί. Ο Θανάσης δεν είχε σχολή λόγω της γιορτής του Πολυτεχνείου. Κατά τις εννιά το πρωί τον ξύπνησε η Ηλιάνα και του είπε ότι ήταν επείγον. Ο Θανάσης δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει και πολύ και μάλλον θα προτιμούσε να κοιμηθεί μέχρι τις έντεκα παρά να ασχοληθεί με το επείγον περιστατικό που έτυχε στην αδερφή του. Την Ηλιάνα την τράκαρε ένας φορτηγατζής σε μια πλατεία, αυτός έφταιγε αλλά απ' ότι κατάλαβα και αυτή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα προσεχτική. Το αυτοκίνητο έπαθε αρκετή ζημιά αλλά όχι κάτι το τρομερό. Ο Θανάσης μου είπε ότι αφού πήγε να βρει την Ηλιάνα και να την συνεφέρει έπρεπε να την πάει και στην δουλειά (πρακτική κάνει αλλά δεν θέλει να της το λέμε γιατί στεναχωριέται) της και να γυρίσει πίσω με τον αριστερό καθρέφτη σπασμένο. Βέβαια εδώ που τα λέμε και ο Θανάσης έχει κάνει και αυτός τις κουτσουκέλες του αλλά γι' αυτά θα πούμε μια άλλη στιγμή!

Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι (δεν κολλάει αλλά ισχύει πάντα)!

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Μια μέρα στη σχολή (part 3)

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς 'Μια μέρα στη σχολή'. Μετά από αυτή την δημοσίευση περιμένετε να δείτε αυτήν την σπουδαία τριλογία το πολύ σε ένα χρόνο σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και σε δυο χρόνια στην μεγάλη οθόνη (λατρεύω τα cliches). Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για αυτήν την βόλτα μου στη σχολή αλλά φοβάμαι μην κουράσω τους πέντε φανατικούς αναγνώστες μου, που έχουν το κουράγιο και με διαβάζουν ακόμα...

Στη σχολή πέρα από αυτούς που μπερδεύουν την νύχτα με την μέρα (εξ' ου και το λαϊκό άσμα "έκανες την νύχτα μέρα") υπάρχουν και κάτι παιδάκια που φοράνε συνέχεια μαύρα αλλά βάζουν και κάνα μωβ να σπάσει λίγο η μονοτονία. Όχι δεν είναι οι μεταλλάδες. Αυτοί είναι άλλη κατηγορία από μόνοι τους. Μου φάνηκαν τόσο περίεργοι και γλοιώδεις (οι περισσότεροι) που κάθισα και τους παρατήρησα προσεχτικά. Το τζιν τους τόσο χαμηλά
ώστε να φαίνεται το καινούργιο trendy μποξεράκι και κυριολεκτικά μόνο η ζώνη προσπαθεί μπας και το κρατήσει για να μη πέσει, φράτζα που να κρύβει το μισό πρόσωπο (ίσως και παραπάνω) που σε περιπτώσεις που ήταν πολύ άσχημοι ίσως να έκανε και σε αυτούς καλό και σε εμάς, όπου μπορούμε αστεράκια (κάτω από το μάτι, σε tattoo κλπ), απαραίτητα all-star ή και vans που να δείχνουν τόσο ταλαιπωρημένα ώστε να θεωρούνται cool και φυσικά μια παρέλαση από όλες τις μάρκες skate. Volcom, Carhartt, DC, Burton και ένα σωρό άλλες για (πλούσια) παιδάκια (με κυρία καταγωγή από τα Νότια και Βόρεια Προάστια) που θέλουν να το παίξουν (φτωχά) αλάνια που δεν έχουν μια. Πρέπει επειγόντως να δείξουν ότι είναι underground τύποι και διαφέρουν από την υπόλοιπη «μάζα» γι' αυτό αράζουν στο δρόμο και στις πλατείες ενίοτε κάνοντας skate, κάνουν καταχρήσεις και την άλλη μέρα πρέπει να το μάθουν όλοι οι φίλοι, γνωστοί, σχετικοί και άσχετοι. Τι άλλες ασχολίες έχουν? Προσπαθούν να διαφέρουν από τους άλλους γύρω τους αλλά στο τέλος καταλήγουν μια από τα ίδια με όλους τους άλλους...

Ο λόγος για τα emo-kids, έτσι μου είπε ο Θανάσης ότι τα φωνάζουν. Που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με αντίστοιχα emokids της Αμερικής και της Αγγλίας που έχουν πάει αυτήν την «ιδεολογία» ένα βήμα παραπέρα. Με άλλα λόγια θέλουνε να γίνουνε gothάδες στην θέση των gothάδων αφού κάθε ασήμαντο γεγονός για έναν φυσιολογικό άνθρωπο μετατρέπεται για αυτά αφορμή για να κοπούν με ξυραφάκι, να πέσουν σε κατάθλιψη και (σε σπάνιες περιπτώσεις) να αυτοκτονήσουν. Όλα αυτά φυσικά για την προσοχή των άλλων... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!


Μια μέρα στη σχολή (part 2)

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Συνεχίζοντας την βόλτα μας στη σχολή είδα πολλά περίεργα πράγματα. Ο Θανάσης μου είχε πει ότι έρχονται εδώ (οι φοιτητές) για να μάθουν κάποια πράγματα για να μπορέσουν να βρουν δουλειά αργότερα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι οι περισσότερες κοπέλες είχαν μπερδευτεί λιγάκι. Συγκεκριμένα είχαν μπερδέψει τις μέρες και τις ώρες αφού 9 το πρωί δεν γίνεται να εμφανίζεσαι στη σχολή λες και είσαι έτοιμη να πας στα μπουζούκια και τα club (ακόμα και αν ανήκεις στην Δασπ) με πέντε στρώσεις make-up, δεκάποντο τακούνι, χρυσαφί τσαντούλα με ασορτί υπόδημα και όλα φάτσα φόρα... (Τα παραπάνω μου τα είπε ο Θανάσης να τα γράψω γιατί απ' ότι μου είπε τα είχε άχτι τόσο καιρό να τα πει κάπου και έτσι του έκανα το χατίρι!)

Μα καλά, ρώτησα τον Θανάση, πότε προλαβαίνουν και είναι έτσι «καλοφτιαγμένες» 9 το πρωί κάθε μέρα? Μου είπε ότι αυτές για να μην προδώσουν τον κώδικα τιμής είκοσι σημείων του Cosmo είναι ικανές να ξυπνήσουν από τις 6 για να είναι έτσι φτιαγμένες. Πιο πολύ με προβλημάτισε το ότι αυτές οι κοπέλες υποτίθεται ότι είναι από τις εξυπνότερες στην Ελλάδα (σύμφωνα με τον βαθμό τους πάντα) και προσπαθούσα να φανταστώ πως θα είναι οι χαζές κοπέλες. Ο Θανάσης μου είπε ότι δεν φταίνε μόνο αυτές, αλλά φταίμε και εμείς οι μα...ες (λογοκρισία από την Κατερίνα) οι άντρες που τους δίνουμε αξία και σημασία, ή μήπως εμείς τις έχουμε οδηγήσει σε αυτήν την κατάσταση. Σε αυτό το σημείο είπα στον Θανάση ότι άμα θέλει να φιλοσοφήσει να φτιάξει το δικό του blog και ότι αυτό είναι το δικό μου blog και δεν θα γράφω συνέχεια τις δικές του σκέψεις. Προς στιγμήν φάνηκε να το σκέφτεται και να του καλάρεσε σαν ιδέα αλλά μετά πρέπει να σκέφτηκε ότι έχει πολλές ασχολίες (πχ Warcraft) και ότι μάλλον δεν θα τα έβγαζε όλα πέρα. Ευτυχώς...!

Συνεχίζοντας μπήκαμε σε ένα μάθημα που το δίδασκε κάποιος κύριος Βουρλάκης. Αυτός ο κύριος είναι πολύ καλός αφού από την αρχή μας είπε ότι χάρη μας κάνει που έρχεται και διδάσκει (δηλαδή που κάνει την δουλειά του όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και ότι άμα ήθελε δεν θα ερχόταν καν στο πανεπιστήμιο (να κάνει την δουλειά του όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και θα καθόταν σπίτι του. Βέβαια αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί κάνει χάρη στους φοιτητές που έρχεται στο πανεπιστήμιο αφού για αυτόν ακριβώς το λόγο πληρώνεται από το κράτος....
Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη που δεν ανανεώνω το blog μου τόσο συχνά, αλλά βλέπετε χειμώνας έρχεται και πρέπει να κάνω και εγώ τις καβάτζες μου... Αλλά μην ανησυχείτε δεν θα σας αφήσω παραπονεμένους.

..... Συνεχίζεται .....