Ποιος χέζεται για τα δάση?

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Χθες το απόγευμα ο Θανάσης ήρθε πολύ κουρασμένος από την σχολή. Τόσο κουρασμένος που έδειχνε απογοητευμένος. Μου είπε ότι από τον Αγ. Αντώνη μέχρι την Πετρούπολη έκανε πενήντα λεπτά με το αμάξι και ότι δεν πάει άλλο. Αφού έφαγε γρήγορα κάθισε στον υπολογιστή του.

Το απόγευμα ο Πολυζώης συζήταγε με τον Θανάση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που υπάρχει και ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξοι για το μέλλον. Μετά έπιασαν μια πολιτική κουβέντα και απ' ότι κατάλαβα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Συνήθως μετά από κάθε τέτοια συζήτηση ο Θανάσης λέει ότι η μόνη λύση είναι να φύγουμε στο εξωτερικό για να ησυχάσουμε. Προφανώς δεν το λέει σοβαρά (τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον) αλλά κάτι στο βάθος του ματιού του μου λέει ότι εαν είχε την ευκαιρία να μείνει στο εξωτερικό δεν θα γύριζε εύκολα στην Ελλάδα.

Ο Θανάσης μου εξομολογήθηκε ότι πάντα φανταζόταν ότι δεν θα χρειαζόταν να τελειώσει τη σχολή του, και ότι θα την άφηνε στη μέση για να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Βέβαια αυτό δεν το βλέπω να γίνεται γιατί σε ένα από τα χόμπι του που είναι η μουσική ο καλός Θεούλης δεν τον έχει προικίσει και ιδιαίτερα πέρα από τον ρόλο του ακροατή...

Γενικά έχω παρατηρήσει ότι ο Θανάσης από ώρα σε ώρα και από μέρα σε μέρα είναι τελείως διαφορετικός από άποψη διάθεσης κυρίως. Την μια μέρα μπορεί να πετάει στα αστέρια και τίποτα να μην μοιάζει να μπορεί να τον κατεβάσει και την ακριβώς επόμενη μέρα όλα να του φαντάζουν τόσο γκρίζα. Υποπτεύομαι ότι σε αυτό φταίει, πέρα από τον χαρακτήρα που είναι έντονα κυκλοθυμικός, η καθημερινή επαφή του με το κέντρο της Αθήνας. Κάθε μέρα άμα κατεβαίνεις στο μίζερο και άθλιο κέντρο στο τέλος είτε θα σου στρίψει είτε θα γίνεις και εσύ ένα κομμάτι του. Ένα άθλιο, μίζερο, γκρι κομμάτι της Αθήνας. Ευτυχώς στην Πετρούπολη τα πράγματα είναι κάπως πιο ανθρώπινα. Σπάει η μονοτονία του γκρι και του απέραντου μπεντού παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες των εκάστοτε δημάρχων και των οικοδομικών επιχειρήσεων να γίνουμε και εδώ ίδιοι με την υπόλοιπη Αθήνα. Εμ βέβαια να μην διαφέρουμε, να μην υπάρχει ποικιλία και μας κοιτάζουν οι διπλανοί δήμοι με μισό μάτι. Σε αυτό βοηθάει πολύ το πράσινο που υπάρχει ακόμα στον δήμο μας και κυρίως το δασάκι που είναι μια όαση πρασίνου στην γκρι ζούγκλα που προσπαθεί να το καταβροχθίσει.

Ο Αναστάσης μου είπε σε κάποια στιγμή ότι θα έρθει και αυτού η σειρά του, και ότι είναι ακόμα ζωντανό λόγω της προσοχής που δείχνουν οι κάτοικοι γύρω απ' το άλσος. Αυτό που δεν μου άρεσε τις μέρες που έκανα τις βόλτες μου στο δασάκι είναι ότι μερικοί άνθρωποι που περπάταγαν εκεί πέταγαν τα σκουπίδια τους κάτω. Είμαι σίγουρος ότι είναι οι ίδιοι που το βράδυ βλέποντας τηλεόραση κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα ενώ κάποια πράγματα του άμεσου περιβάλλοντός τους μπορούν εύκολα να το διορθώσουν μόνοι τους. Αρκεί να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους.
Πόσο υποκριτές είσαστε εσείς οι άνθρωποι.