Το Πολυτεχνείο δεν ζει, το πάτησαν οι επαναστάτες.

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Την πέμπτη και την παρασκευή που μας πέρασε ο Αναστάσης και ο Θανάσης δεν είχαν σχολή. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου είπαν ότι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και κάθε χρόνο για να την γιορτάσουν τα πανεπιστήμια κλείνουν κάποιες μέρες. Το λογικό είναι να τους ρωτήσω τι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και τι έγινε τότε. Προσπάθησαν σύντομα να μου πουν την ιστορία.

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια και κάτι παραπάνω δεν είχαμε δημοκρατία όπως τώρα. Το επόμενο λογικό πράγμα είναι να τους ρωτήσω τι είναι η δημοκρατία και τι είχανε τότε. Μου είπαν απλοϊκά ότι στη δημοκρατία που έχουμε σήμερα όλοι οι άνθρωποι ψηφίζουν κάποιους λίγους για να παίρνουν τις αποφάσεις γι' αυτούς. Δηλαδή, τους είπα, είναι σαν οι λίγοι να κυβερνάνε τους πολλούς και απλά οι πολλοί να συμφωνούν με αυτό. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα μου απάντησαν αν και δεν ήταν αυτό το αρχικό νόημα της δημοκρατίας. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι μια περίπου συναινετική ολιγαρχία. Με την μόνη διαφορά ότι η ολιγαρχία αρχικά είχε το νόημα να κυβερνούν οι άριστοι, αλλά σήμερα σε πολύ μικρό (έως ελάχιστο βαθμό) μας κυβερνούν οι άριστοι... Έπειτα μου είπαν ότι για μερικά χρόνια έγινε ένα διάλειμμα (όχι ιδιαίτερα ειρηνικό) από την δημοκρατία και είχαμε δικτατορία. Η δικτατορία μοιάζει με την ολιγαρχία, αλλά ο δικτάτορας ή η ομάδα που κυβερνά έχει την απόλυτη εξουσία. Όχι μόνο πολιτική αλλά και νομική. Ωραία, μου είπε ο Αναστάσης. Τώρα που σου εξηγήσαμε αυτά τα βασικά θα σου πούμε για το Πολυτεχνείο.

Τα χρόνια που υπήρχε δικτατορία υπήρχαν κάποιοι φοιτητές που κλείστηκαν στο πανεπιστήμιο τους που λέγεται Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενοι για την δικτατορία. Η αστυνομία τους προειδοποίησε να φύγουν αλλά αποφάσισαν να μείνουν και να κάνουν κατάληψη στην σχολή του Πολυτεχνείου (που τότε βρίσκονταν στην οδό Πατησίων) με αιτήματα Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Η κατάληψη κράτησε για τρεις περίπου μέρες από το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου μέχρι τις πρώτες ώρες της 17ης Νοεμβρίου. Τότε ο στρατός μπήκε μέσα με τανκ και κομάντος και σκότωσε πάνω από σαράντα φοιτητές...

Μόλις άκουσα αυτήν την ιστορία ένοιωσα περήφανος για τους φοιτητές της δεκαετίας του '70 και για την κατάληψη και αντίσταση που κάνανε με κίνδυνο της ζωής τους. Όμως μια απορία μου ήρθε και έτσι ρώτησα τον Θανάση τι σχέση έχουν οι σημερινές καταλήψεις με την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Ο Θανάσης μου είπε «καμία». Οι σημερινοί φοιτητές που τόσο πολύ θέλουν να ξαναζήσουν μέρες αντίστοιχες με αυτές του 1973 κάνοντας «καταλήψεις» το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξεφτιλίζουν και να υποδαυλίζουν το νόημα και τον σκοπό που είχε αυτό το ιστορικό γεγονός, μου είπε. Τότε μάχονταν για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Τώρα το ψωμί θεωρείται αυτονόητο ακόμα και για την πιο φτωχή οικογένεια, η ελευθερία περίπου. Όσον αφορά την παιδεία? Με δυο χρόνια καταλήψεων δηλαδή δυο χρόνια με κλειστά τα πανεπιστήμια, μάλλον δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την παιδεία, έτσι μου είπε ο Θανάσης. Αυτοί που νομίζουν ότι μάχονται για τα δημόσια πανεπιστήμια κρατώντας τα κλειστά, βοηθάνε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που παραμένουν ανοιχτά βρέξει χιονίσει. Καλά τον ρώτησα άμα τους το πεις αυτό τι σου απαντάνε? Μου απάντησε ότι πιστεύουν ότι μόνο αν η σχολή είναι κλειστή θα πάνε πιο πολλοί φοιτητές στην πορεία. Απ' ότι φαίνεται γι' αυτούς το μόνο που μετράει είναι να μαζέψουν άτομα να κατέβουν μαζί τους στην πορεία.
Εκεί φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το γεγονός που έγινε πριν από περίπου τριάντα χρόνια.
Οι αγώνες και οι καταλήψεις θέλουν θυσίες, αλλιώς δεν θα λέγονταν αγώνες. Κάποτε θυσιάστηκαν πάνω από σαράντα φοιτητές για να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους και τα ιδανικά τους. Και όπου θυσίες δεν εννοώ διδακτικές ώρες, γιατί εαν επιφανειακά φαίνεται ότι αυτοθυσιάζεσαι χάνοντας μάθημα στην ουσία αυτοκτονείς. Και το χειρότερο? Σκοτώνεις μαζί σου το δημόσιο πανεπιστήμιο που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις.

Όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα απόλυτα, μου φάνηκαν λίγο μπερδεμένα αλλά τα έγραψα γιατί είδα ότι ο Θανάσης τα πίστευε πολύ και δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι. Δεν ξέρω άμα έκανα καλά ή όχι...
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το Πολυτεχνείο έγινε μια φορά και τελείωσε, αυτό ήταν. Τώρα όσοι προσπαθούν να το μιμηθούν ζουν τριάντα χρόνια πριν (και κάτι παραπάνω...). Και το χειρότερο? Δεν έχουν ανακαλύψει την χρονομηχάνη. Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι.