I Wouldn't Trade Christmas...

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Κοντεύουν τρεις μήνες από τότε που μένω στο σπίτι με τον Πολυζώη, την Κατερίνα και τα παιδιά. Γενικά από τις συζητήσεις μου μαζί τους αλλά και από τις βόλτες μου (κρυφές και μη) μαζί τους έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα. Η γκρίνια και η μιζέρια είναι το εθνικό σπορ των Ελλήνων. Ότι και να γίνει σ' αυτή τη χώρα όσο καλό και να είναι, κάποιος μίζερος ανθρωπάκος θα βρεθεί που δεν θα του αρέσει η χ μικρολεπτομέρεια που μπορεί να μην επηρεάζει ούτε καν έμμεσα το (καλό) αυτό γεγονός ή συμβάν αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί; Γιατί δεν το έχει κάνει αυτός, δεν συμμετέχει, δεν έχει κάποιο γνωστό, φίλο, συγγενή που να είναι μέρος αυτού του έργου οπότε αυτόματα γίνεται «εγώ θα το έκανα καλύτερα». Φυσικά δεν μιλάμε για περιπτώσεις που όντως είναι ημιτελές ή κακοφτιαγμένο αλλά για περιπτώσεις που το κόμπλεξ είναι αυτό που τον κάνει να το κριτικάρει. Πρέπει να το παραδεχθούμε, δεν μας αρέσει να προοδεύει ο άλλος. Ακόμα και αν ένας π.χ. επιχειρηματίας προοδεύει, βγάζει λεφτά με την ιδέα του και το ρίσκο του να την υλοποιήσει κάποιος θα βρεθεί να τον πει λαμόγιο. Γιατί; Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε καπιταλισμό αλλά ένα υβρίδιο καπιταλισμού με κρατικού σοσιαλισμού. Οπότε αυτομάτως όποιος πλουτίζει είναι κακός και κλέφτης, επειδή δεν τα μοιράζεται μαζί μας.
Είναι ένα μικρόβιο που πάνω κάτω όλοι οι Έλληνες το έχετε. Αν ψάξετε ρηχά ή βαθιά μέσα σας θα το βρείτε εκεί, έτοιμο να στραβοκοιτάξει όποιον οδηγάει αμάξι καλύτερο από το δικό σας. Παραδεχτείτε το, δεν κάνει κακό. Το πρώτο βήμα για να καταπολεμήσεις ένα σφάλμα είναι να το παραδεχθείς.

Ο Θανάσης μου είπε ότι επιτέλους βρήκε ένα πολύ (μα πολύ) καλό ελληνικό αγγλόφωνο album. Το συγκρότημα λέγεται Abbie Gale και το album '2'. Μου είπε ότι άνετα συναγωνίζεται αντίστοιχα καλά ονόματα του είδους από το εξωτερικό. Έρχονται από την Πάτρα και σιγά σιγά τους μαθαίνει και ο κόσμος και τους ευχόμαστε τα καλύτερα! Όσοι λοιπόν έχετε ανάμεσα στα ακούσματα σας την indie σκηνή ή θέλετε να ακούσετε κάτι φρέσκο και διαφορετικό κάντε τον κόπο να ακούσετε το παρακάτω. :)

Ανακάλυψα ότι Αναστάσης κρατάει και αυτός (που και που) blog. Και τόσο καιρό μου το κράταγε κρυφό... Λέγεται Just Shoot Me! (από την ομώνυμη ξένη τηλεοπτική σειρά) και ασχολείται με κοινωνικό-πολιτικά θέματα, αλλά που και που με διάφορα ντοκιμαντέρ.

Ο Θανάσης μου είπε ότι έβαλε σήμερα να ακούσει το The Christmas Collection του Frank Sinatra και με την μια του ήρθε η Χριστουγεννιάτικη διάθεση που λέγαμε στο προηγούμενο post. Είναι πολύ περίεργο πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια φωνή, μια μελωδία, ένα τραγούδι. Ιδιαίτερα εαν είναι του Frank Sinatra. Τον ρώτησα τι το σπουδαίο έχει πια αυτή η φωνή; Μου απάντησε ότι είναι αψεγάδιαστη, καθαρή σαν κρύσταλλο και μόλις την ακούει του έρχονται εικόνες από παλιές ασπρόμαυρες ταινίες και ταυτόχρονα ένα ανεξήγητο αίσθημα ζεστασιάς και σιγουριάς. Σαν να είσαι παιδί πέντε χρονών και να σε παίρνει αγκαλιά ο πατέρας σου ή ο παππούς σου δίπλα στο τζάκι και να σου λέει παραμύθια...

But I wouldn't trade Christmas, wouldn't trade Christmas for New Year's Day,
Thanksgiving, Halloween and the rest. Christmas we love you the best.

Πόσο όμορφοι είναι μερικοί άνθρωποι...