Bonsai ζητά όνομα!

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα έμαθα ότι είχαμε Γενική Απεργία. Που σημαίνει ότι το πρωί όλοι κάθονται σπίτι, κοιμούνται και ξεκουράζονται, παίρνουν το πρωινό τους με την ησυχία τους σαν να μην ήταν καθημερινή και είχαν δουλεία έτσι σαν αντίδραση στην καθημερινότητά τους που τους επιβάλει κάθε μέρα να δουλεύουν από το πρωί. Υπάρχουν και κάτι τρελοί που κατεβαίνουν στο κέντρο (ναι αυτό το γκρίζο και μίζερο μέρος που λέγαμε) για να διαδηλώσουν κατά κάποιων θεμάτων. Αυτή τη φορά ήταν το ασφαλιστικό. Βέβαια την ώρα που αρκετοί τρελοί διαδήλωναν στο κέντρο οι υπόλοιποι άραζαν και ξεκουράζονταν και έκαναν «ζέσταμα» για την επιδρομή τους σε μαγαζιά κάθε είδους. Να σημειώσω εδώ ότι η πλειοψηφία αυτών που απεργούν είναι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν έτσι και αλλιώς το καλύτερο ασφαλιστικό ταμείο με την καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δεν υπάρχει περίπτωση να τους απολύσει κάποιος όποτε απεργούν εκ του ασφαλούς. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι συνήθως δεν απεργούν γιατί δεν «τους παίρνει». Ξέρουν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα την φάνε την απόλυση... Οπότε μένουν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι να κινητοποιηθούν, γι' αυτό δεν τους κατακρίνω που απεργούν εκ του ασφαλούς. Δεν κάνουν κάτι κακό, καλά κάνουν γιατί άμα δεν μπορούσαν να απεργήσουν και αυτοί ζήτω που καήκαμε. Δηλαδή εσείς γιατί εμείς τα χελωνάκια δεν έχουμε τέτοια προβλήματα!

Μιας και το έφερε η κουβέντα (ποια κουβέντα δηλαδή, μονόλογος έχει καταντήσει πια, κανένας τεμπέλης δεν απαντάει!) πήγε και ο Ζώης σήμερα στην πορεία, είπε και στον Αναστάση και τον Θανάση άμα θέλουν να έρθουν αλλά δεν τρελάθηκαν με την ιδέα. Ο Θανάσης μου εκμυστηρεύθηκε ότι χουζούρευε αρκετή ώρα και δεν μπορούσε να σηκωθεί, και ότι ήθελε να πάει αλλά ξενύχτησε όποτε... Αλλά και πάλι δεν τον είδα να είχε και καμιά τρομερή κάψα να πάει στην πορεία.

Λοιπόν το απόγευμα η Ηλιάνα με την Κατερίνα και τον Ζώη πήγαν και αυτοί για ψώνια. Όταν γύρισαν η Ηλιάνα κρατούσε ένα bonsai. Τα bonsai είναι μινιατούρες κανονικών δέντρων που με ειδικές τεχνικές γίνονται έτσι. Πλάκα έχει και φαίνεται ιδιαίτερα νόστιμα! Μιααμ! Η Ηλιάνα θέλει να το ονομάσει κιόλας και ο Αναστάσης και ο Θανάσης την κορόιδευαν αλλά αυτή δεν το έβαζε κάτω. Μετά είπε ότι θέλει να ονομάσει και το laptop της και εκεί ήταν που έφαγε το μεγάλο δούλεμα. Άντε το bonsai να το καταπιούμε αλλά να δώσεις όνομα και στο laptop σου; Με τι ψυχολογία;
Εδώ ολόκληρο χελωνάκι και δεν έχω όνομα και θα έχει όνομα ένα laptop; Ε όχι αυτό δεν το δέχομαι!


Επίσης ο Θανάσης μου είπε ότι η Χριστίνα χθες του έκανε ένα πολύ πολύ ωραίο δώρο. Κλείσανε ένα χρόνο (εδώ και κάνα μήνα δηλαδή) και για δώρο του πήρε το Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band των θρυλικών Beatles σε βινύλιο! Όπως ήταν φυσικό ο Θανάσης ξετρελάθηκε από την χαρά του... Ειδικά όταν του είπε ότι δεν είναι κάποια επανέκδοση που γίνονται κατά καιρούς, αλλά αυθεντικό βινύλιο από τα μακρινά 60s!
Μου είπε ότι είναι κλασσικό album και ότι μαζί με το Magical Mystery Tour είναι το αγαπημένο του από Beatles.




Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ο Θανάσης μαζεύει βινύλια (παλιότερα μάζευε cd αλλά όχι με τέτοιο ζήλο που μαζεύει βινύλια) ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν τα ακούει αφού όλα αυτά τα έχει πρώτα κατεβάσει σε mp3. Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

I Wouldn't Trade Christmas...

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Κοντεύουν τρεις μήνες από τότε που μένω στο σπίτι με τον Πολυζώη, την Κατερίνα και τα παιδιά. Γενικά από τις συζητήσεις μου μαζί τους αλλά και από τις βόλτες μου (κρυφές και μη) μαζί τους έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα. Η γκρίνια και η μιζέρια είναι το εθνικό σπορ των Ελλήνων. Ότι και να γίνει σ' αυτή τη χώρα όσο καλό και να είναι, κάποιος μίζερος ανθρωπάκος θα βρεθεί που δεν θα του αρέσει η χ μικρολεπτομέρεια που μπορεί να μην επηρεάζει ούτε καν έμμεσα το (καλό) αυτό γεγονός ή συμβάν αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί; Γιατί δεν το έχει κάνει αυτός, δεν συμμετέχει, δεν έχει κάποιο γνωστό, φίλο, συγγενή που να είναι μέρος αυτού του έργου οπότε αυτόματα γίνεται «εγώ θα το έκανα καλύτερα». Φυσικά δεν μιλάμε για περιπτώσεις που όντως είναι ημιτελές ή κακοφτιαγμένο αλλά για περιπτώσεις που το κόμπλεξ είναι αυτό που τον κάνει να το κριτικάρει. Πρέπει να το παραδεχθούμε, δεν μας αρέσει να προοδεύει ο άλλος. Ακόμα και αν ένας π.χ. επιχειρηματίας προοδεύει, βγάζει λεφτά με την ιδέα του και το ρίσκο του να την υλοποιήσει κάποιος θα βρεθεί να τον πει λαμόγιο. Γιατί; Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε καπιταλισμό αλλά ένα υβρίδιο καπιταλισμού με κρατικού σοσιαλισμού. Οπότε αυτομάτως όποιος πλουτίζει είναι κακός και κλέφτης, επειδή δεν τα μοιράζεται μαζί μας.
Είναι ένα μικρόβιο που πάνω κάτω όλοι οι Έλληνες το έχετε. Αν ψάξετε ρηχά ή βαθιά μέσα σας θα το βρείτε εκεί, έτοιμο να στραβοκοιτάξει όποιον οδηγάει αμάξι καλύτερο από το δικό σας. Παραδεχτείτε το, δεν κάνει κακό. Το πρώτο βήμα για να καταπολεμήσεις ένα σφάλμα είναι να το παραδεχθείς.

Ο Θανάσης μου είπε ότι επιτέλους βρήκε ένα πολύ (μα πολύ) καλό ελληνικό αγγλόφωνο album. Το συγκρότημα λέγεται Abbie Gale και το album '2'. Μου είπε ότι άνετα συναγωνίζεται αντίστοιχα καλά ονόματα του είδους από το εξωτερικό. Έρχονται από την Πάτρα και σιγά σιγά τους μαθαίνει και ο κόσμος και τους ευχόμαστε τα καλύτερα! Όσοι λοιπόν έχετε ανάμεσα στα ακούσματα σας την indie σκηνή ή θέλετε να ακούσετε κάτι φρέσκο και διαφορετικό κάντε τον κόπο να ακούσετε το παρακάτω. :)

Ανακάλυψα ότι Αναστάσης κρατάει και αυτός (που και που) blog. Και τόσο καιρό μου το κράταγε κρυφό... Λέγεται Just Shoot Me! (από την ομώνυμη ξένη τηλεοπτική σειρά) και ασχολείται με κοινωνικό-πολιτικά θέματα, αλλά που και που με διάφορα ντοκιμαντέρ.

Ο Θανάσης μου είπε ότι έβαλε σήμερα να ακούσει το The Christmas Collection του Frank Sinatra και με την μια του ήρθε η Χριστουγεννιάτικη διάθεση που λέγαμε στο προηγούμενο post. Είναι πολύ περίεργο πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια φωνή, μια μελωδία, ένα τραγούδι. Ιδιαίτερα εαν είναι του Frank Sinatra. Τον ρώτησα τι το σπουδαίο έχει πια αυτή η φωνή; Μου απάντησε ότι είναι αψεγάδιαστη, καθαρή σαν κρύσταλλο και μόλις την ακούει του έρχονται εικόνες από παλιές ασπρόμαυρες ταινίες και ταυτόχρονα ένα ανεξήγητο αίσθημα ζεστασιάς και σιγουριάς. Σαν να είσαι παιδί πέντε χρονών και να σε παίρνει αγκαλιά ο πατέρας σου ή ο παππούς σου δίπλα στο τζάκι και να σου λέει παραμύθια...

But I wouldn't trade Christmas, wouldn't trade Christmas for New Year's Day,
Thanksgiving, Halloween and the rest. Christmas we love you the best.

Πόσο όμορφοι είναι μερικοί άνθρωποι...

Καθαρό δωμάτιο! Επιτέλους!

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα το πρωί μπήκα στο δωμάτιο του Θανάση για να δω τι κάνει αλλά είχα ξεχάσει ότι τις Δευτέρες ο Θανάσης έχει σχολή το πρωί. Όμως είδα την Κατερίνα να συγυρίζει το δωμάτιο του... Καταλαβαίνετε την έκπληξη μου. Το δωμάτιο του δεν είναι ποτέ καθαρό, είναι πάντα μέσα στην ακαταστασία. Ακόμα και τις Πέμπτες που έρχεται η καθαρίστρια (και μαζί της όλη η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος) και το δωμάτιο είναι σχετικά περιποιημένο αντέχει μόνο μερικές ώρες πριν να επανέλθει στην αρχική (άθλια) κατάσταση. Όσοι έχετε μπει στο δωμάτιο του Θανάση καταλαβαίνετε επίσης πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι να το φέρεις στα μέτρα του κανονικού, normal δωματίου και είναι κάτι που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον αντίστοιχο άθλο του Ηρακλή και τους στάβλους του Αυγεία. Οπότε της έδωσα με την μια τα συγχαρητήρια μου, ειδικά όταν είδα το εκπληκτικό αποτέλεσμα, η μέρα με την νύχτα σε σχέση με το πως ήταν και πως έγινε. Φήμες που θέλουν να υπάρχει στοίχημα στα πρακτορεία με θέμα «Πόσο καιρό θα κρατήσει καθαρό το δωμάτιό του ο Θανάσης» και το πάνω από 1 ημέρα να έχει απόδοση 1,1 δεν επιβεβαιώνονται...

Θυμάστε που σας έλεγα ότι ο Θανάσης άρχισε το περπάτημα στο δασάκι? Ε λοιπόν τώρα τελευταία πηγαίνει και με τον Πολυζώη βόλτες και επειδή εγώ είμαι ένα πολύ περίεργο χελωνάκι (χωρίς όνομα!) αποφάσισα ένα απόγευμα να πάω μαζί τους να δω για ποια θέματα συζητάνε. Ήταν περίπου έξι το απόγευμα όταν ξεκίνησαν για το δασάκι και είχε ήδη νυχτώσει οπότε δεν χρειάστηκε να κρυφτώ κάπου, απλά τους ακολούθησα. Πάνω κάτω και τα 40 λεπτά για πολιτική λέγανε και γενικά για θέματα της καθημερινότητας με κάποια έμφαση στο να γκρινιάζουν.
Ο Θανάσης έλεγε πόσο ανοργάνωτο είναι το πανεπιστήμιο του και ότι είναι άκυρο το τμήμα του να λέγετε "Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων" και να διοικείται τόσο χάλια. Δάσκαλε που δίδαξες... Επίσης είπε στον Πολυζώη ότι έχουν έναν πολύ καλό καθηγητή που τον λένε Ιωαννίδη που του αρέσει πολύ να τον παρακολουθεί και ας έχουν μάθημα 7-9 το βράδυ. Αλλά αυτό που τον ενοχλούσε είναι ότι κάθε φορά κάποια αριστερή «παράταξη» (λέγε με ΕΑΑΚ ή Είμαστε Αλλιώτικοι Από το ΚΚΕ) κάνει κάποια συζήτηση ή κάποιο 3ήμερο συνέδριο (λέγε με Συνασπισμό) στην αίθουσα που κάνει μάθημα με το έτσι θέλω χωρίς να τον ρωτάνε και ούτε καν να τον ενημερώνουν με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να πηγαίνει σε αίθουσες με σπασμένα έδρανα, σπασμένα καθίσματα και χαλασμένα projector. Αναρωτήθηκε πως ένας επιστήμονας με μεταπτυχιακά, διδακτορικά, που έχει ζήσει στο εξωτερικό, δηλαδή ένας καταξιωμένος επιστήμονας κάθεται και ανέχεται τέτοια συμπεριφορά...

Όσον αφορά τα μουσικά νέα, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (ιδιοκτήτης του Gagarin και της Astra) με αφορμή την πολύ μικρή προσέλευση στη συναυλία των Art Brut και έδωσε μια συνέντευξη στο otherside όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
αΒέβαια όπως κάθε χρόνο θα έρθουν οι Placebo, οι Scorpions, οι Evanessence, οι Him... Οι Iron Maiden ήδη ανακοίνωσαν ότι θα έρθουν (και) φέτος στην Ελλάδα με τιμές από 50 εως 80€!! Κατά την άποψή μου ευθύνες έχουν και οι οργανωτές και το συναυλιακό κοινό εαν φυσικά υπάρχει... Όταν έρχονται φρέσκα συγκροτήματα που γεμίζουν συναυλιακούς χώρους, φεστιβάλ και στάδια στο εξωτερικό και εδώ στην Ελλάδα παίζουν με λιγοστό κόσμο, κάποια στιγμή θα σταματήσουν και αυτά να έρχονται και κάθε χρόνο θα βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια... Στο χέρι μας είναι να το καταφέρουμε και αυτό!
(Το παραπάνω ξέσπασμα ήταν μια ευγενική προσφορά του Θανάση)

Εγώ ως χελωνάκι δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για όλα αυτά και σας αφήνω γιατί είδα την Κατερίνα να φέρνει κάτι νοστιμότατα μαρουλόφυλλα!

(Ολυμπιακή) Αεροπορία περνάς καλά!

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Τις τελευταίες μέρες έχω παρατηρήσει ότι η πόλη αλλάζει, σιγά σιγά όλα τα σπίτια γεμίζουν λαμπάκια και διάφορα διακοσμητικά πράγματα το ένα μετά το άλλο. Σαν επιδημία ένα πράγμα που εξαπλώνεται παντού. Στο σπίτι μας πάντως μέχρι στιγμής δεν έχω δει τέτοια συμπτώματα και δεν ξέρω άμα αυτό είναι κακό ή καλό. Ρώτησα την Ηλιάνα και τον Θανάση τι τους έπιασε όλους έτσι ξαφνικά και στολίστηκαν και μου απάντησαν ότι προετοιμάζονται γιατί έρχονται τα Χριστούγεννα. Η επόμενη λογική ερώτηση ήταν γιατί αυτοί δεν ετοιμάζονται για τον ερχομό των Χριστουγέννων. Ο Θανάσης δεν με εξέπληξε και μου είπε ποιος έχει όρεξη τώρα να στολίζει και τέτοια... Αν και απ' ότι μου είπε η Ηλιάνα στα κρυφά πέρσι τον είχε πιάσει μια Χριστουγεννιάτικη γιορτινή διάθεση και σχεδόν μόνος του στόλισε το δέντρο. Το περίεργο ήταν ότι το είχε στολίσει και ωραία. Μου είπε ότι αυτή υποψιάζεται ότι πέρσι τον είχε πιάσει τέτοια «χαζοχαρούμενη γιορτινή διάθεση» λόγω της Χριστίνας. Κοιτά να δεις πόσα πράγματα δεν ήξερα για τον Θανάση...! Φέτος πάντως δεν τον έχει πιάσει ακόμα αλλά όλοι κρατάμε μια επιφύλαξη μέχρι τις 20 περίπου του Δεκέμβρη που λογικά θα μπει σε γιορτινό mood.

Το πρωί που λείπουν (σχεδόν) όλοι μέσα στο σπίτι μερικές φορές κάθομαι και χαζεύω τηλεόραση. Τώρα τελευταία ασχολούνται πολλές πρωινές εκπομπές με τα emokids. Βέβαια από αυτό το blog έχουμε ασχοληθεί πρώτοι, αλλά ως συνήθως οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πάντες και τα πάντα σε τέτοιο βαθμό που εαν δεν είσαι παππούς, γιαγιά, καθυστερημένος (no offence), καλόγερος, φυλακισμένος, εξόριστος, πρεζάκι, ή γενικά άτομο που έχει επαφή με την πραγματικότητα νομίζεις ότι περιγράφουν μια άλλη πόλη ή χώρα με άλλους ανθρώπους, καταστάσεις και προβλήματα. Δηλαδή αναρωτιέμαι ποιο σοβαρό άτομο που έχει επαφή με την πραγματικότητα και τακτικά πάρε-δώσε με τον γύρω κόσμο κάθεται και πιστεύει όλους τους Αυτιάδες, Κουίκιδες, Παπαδάκηδες που είτε παριστάνουν τους ηλίθιους είτε είναι ηλίθιοι. Διαλέγεις και παίρνεις ότι σε βολεύει.
Πως αλλιώς εξηγείται ότι επί ένα μήνα παρίσταναν τους έκπληκτους και τους ανυποψίαστους (γέροι άνθρωποι οι περισσότεροι εν τω μεταξύ) που υπάρχουν μέρη στην Ελλάδα που καλλιεργείται χασίς και γύρω του δημιουργείται μια μαφία για την εμπορία του. Εμ βέβαια αυτοί μάλλον πίστευαν ότι οι χρήστες χασίς ή το βρίσκουν κάτω από το μαξιλάρια τους που το τοποθετεί η καλή χασισονεράιδα (κάτι αντίστοιχο της tooth fairy) ή οι χρήστες χασίς είναι μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών (άντε και των ποδιών). Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια άγνοια και έκπληξη!

Μιας και αναφερθήκαμε στους αγαπητούς μας δημοσιογράφους, θα ήθελα να προτείνω στον αγαπητό κ. Μαγγίνα τώρα που άνοιξε το θέμα του ασφαλιστικού και της ενοποίησης των ταμείων, να μεταφέρει το ταμείο των δημοσιογράφων σε αυτό των ηθοποιών... Έτσι και αλλιώς κανείς πλέον δεν καταλαβαίνει την διαφορά μεταξύ τους ίσα ίσα που οι δημοσιογράφοι έχουν ανάμεσά τους μερικά πολύ καλά ταλέντα!
Σε κάποιο επόμενο blog ίσως να αναφερθώ σε μερικά από αυτά που παρακολουθώ καιρό και μου έχει κάνει εντύπωση πως το Εθνικό Θέατρο τους έχει αφήσει να ταλαιπωρούνται σε πρωινές και βραδυνές εκπομπές....

Ο Αναστάσης μου είπε ότι κλείνει η Ολυμπιακή Αεροπορία Τον ρώτησα τι είναι αυτή η Ολυμπιακή; Μου απάντησε είναι μια εταιρία που πετάει τα αεροπλάνα που βλέπουμε στον ουρανό. Αλλά δεν ήθελε να μου πει αυτό. Μου είπε ότι εδώ και δύο περίπου χρόνια ένας monsieur Λιαπής είχε πάρει απόφαση ότι θα την κλείσει γιατί λέει κόστιζε πολλά λεφτά στο ελληνικό κράτος. Του λέω καλά που το κακό και το περίεργο; Μου λέει, έφτιαξε μια εταιρία εν ονόματι «Πάνθεον» που θα αντικαθιστούσε την Ολυμπιακή με 25 (!) εργαζόμενους που κοστίζει στο ελληνικό κράτος 100.000€ το μήνα χωρίς καν να λειτουργεί! Μα καλά του λέω κανείς δεν το πήρε χαμπάρι; Κανείς δεν του έκανε τίποτα; Όχι μωρέ τι νόμιζες; Τον κάνανε Υπουργό Πολιτισμού για τιμωρία... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Stop ΔΕΗ

Το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στις 12:00 το μεσημέρι κλείνουμε το γενικό διακόπτη του σπιτιού μας για 15 λεπτά ως μια συμβολική κίνηση για τις επερχόμενες αυξήσεις που θέλει να φέρει η ΔΕΗ. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μια τέτοια κίνηση δεν θα τρομοκρατήσει την διοίκηση της ΔΕΗ αλλά είναι ένα πρώτο βήμα για να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν, και ένα βήμα για να δείξουμε τι δύναμή μας. Την δύναμη των bloggers που δεν γουστάρουν να καπελωθούν από κανένα κόμμα ή πολιτικό μηχανισμό αλλά ταυτόχρονα θέλουν να δείξουν ότι είναι μια (μικρή αλλά) υπολογίσιμη δύναμη.

Την κίνηση αυτή την ξεκίνησε και την οργάνωσε η Ένωση Καταναλωτών Νέο ΙΝΚΑ.

Υ.Γ. Το χελωνάκι χωρίς όνομα δεν έχει καμία σχέση με αυτό το post το οποίο δημοσίευσε ο Θανάσης. Το χελωνάκι χωρίς όνομα ακόμα πιστεύει ότι όλοι εσείς οι άνθρωποι είσαστε περίεργοι και έχει ακόμα πολλές απορίες που ζητούν άμεσα λύση. :)

Βινύλια και συναυλίες

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Πέρασαν σχεδόν δύο βδομάδες από τότε που σας είπα νέα μου και απ' ότι μου λέει ο Θανάσης μερικά παιδιά από τη σχολή του (που μπορεί να μην με πήραν χαμπάρι στην επίσκεψή μου αλλά εγώ τους παρατήρησα προσεχτικά, αλλά ο Θανάσης με παρακάλεσε να μην τους σχολιάσω) με επισκέφθηκαν. Μερικοί από αυτούς μάλιστα είναι τόσο διαταραγμένοι (δεν εξηγούνται αλλιώς τα πολλά πάρε-δωσε με τον Θανάση) που του είπαν θετικά σχόλια για μένα. Τους ευχαριστώ πολύ και τους συστήνω να κοιτάξουν λίγο το γούστο τους! :)

Θυμάστε παλιότερα που είχα αναφερθεί σε έναν καθηγητή του Θανάση τον κ. Βουρλάκη? Ε λοιπόν ο Θανάσης μου είπε κάτι που με έκανε (στιγμιαία έστω) να τον συμπαθήσω. Ήταν λέει ένα συνηθισμένο βαρετό μάθημα του εν λόγω καθηγητή και κάποιοι και καλά μάγκες αποφάσισαν να πετάξουν σαΐτες στον καθηγητή, με αποτέλεσμα να σηκωθεί και να φύγει από το μάθημα. Ο Θανάσης αν και δεν τον συμπαθεί πήρε το μέρος του. Μου είπε «ούτε εγώ τον πάω αλλά τι πάει να πει? από την στιγμή που μπαίνω στο μάθημά του, αποδέχομαι κάποια πράγματα όπως και αυτός, άμα κάποιος από τους δύο μας σπάσει την "συμφωνία" ο άλλος μπορεί να φύγει». Το σκέφθηκα λιγάκι και νομίζω ότι είχε δίκιο. Εαν ο καθηγητής νοιώθεις ότι δεν σε σέβεται έχεις κάθε δικαίωμα να σηκωθείς και να φύγεις, γι' αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν απουσίες στη σχολές που πηγαίνουν οι φοιτητές όπως στα σχολεία που κάνουν μάθημα ο Πολυζώης και η Κατερίνα. Όμως από την στιγμή που κάθεσαι στην αίθουσα αποδέχεσαι κάποια πράγματα. Πρέπει να μην ενοχλείς τους συναδέλφους σου που έχουν έρθει για να μάθουν κάποια πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ χαζός για να χαλάς τις ώρες σου καταστρέφοντας την ώρα των άλλων. Στο κάτω κάτω άμα δεν σε ενδιαφέρει το μάθημα υπάρχουν τόσο δημιουργικά πράγματα να κάνεις εκείνη την ώρα. Δεν θα σας πω ποια είναι αυτά, όμως θα σας πω δύο που δεν είναι. Το πρώτο είναι να μπεις σε φοιτητική παράταξη. Το δεύτερο είναι να είσαι σε φοιτητική παράταξη και να συμπεριφέρεσαι σαν μέλος των Mad Boys...

Η Ηλιάνα πήρε laptop! Ναι ναι και όμως! Βέβαια ο Θανάσης την κατηγόρησε ότι θυμήθηκε πέντε χρόνια αργότερα ότι σπουδάζει Πληροφορική και ότι πιο πολύ ασχολείται με το κομπιούτερ αυτός και ο Αναστάσης παρά αυτή, αλλά μάλλον ζηλεύει γιατί αυτός δεν μπορεί να κάθεται και να παίζει κομπιούτερ από το κρεβάτι του ξαπλωμένος μέσα στα ζεστά σκεπάσματα όπως η Ηλιάνα! Δεν ξέρω άμα σας το είχα πει παλιότερα αλλά ο Θανάσης εδώ και δύο μήνες έκοψε το κάπνισμα. Όσοι τον ξέρετε θα σας φανεί κάπως περίεργο αυτό, αλλά άμα σας πω ότι άρχισε να τρέχει (περπατάει με γρήγορο ρυθμό κατά αυτόν) στο δασάκι κάθε μέρα και μάλιστα πρωί και απόγευμα πως θα σας φανεί? Το πιθανότερο είναι να μείνετε με το στόμα ανοιχτό, να σας πέσει το ποτήρι που κρατάτε και να πέσετε από την καρέκλα σας. Και όμως συμβαίνουν και αυτά τα ανεξήγητα και αναπάντεχα. Η αιτία? Όχι κάποια ανώτερη δύναμη αλλά οι γυναίκες...

Η τελευταία τρέλα που έχει πιάσει τον Θανάση είναι να μαζεύει βινύλια. Η φίλη του η Χριστίνα του είχε αγοράσει το πρώτο του πέρσι στα γενέθλιά του. Το 'The Madcap Laughs' (σε μετάφραση "Ο τρελάρας γελάει") του Syd Barrett. Η αλήθεια είναι ότι τα βινύλια έχουν το κάτι διαφορετικό, το πιο μαγικό που τα cd δεν έχουν στο ελάχιστο. Ο Θανάσης μου είπε ότι πολλά βινύλια είναι σπάνια και δύσκολα να τα βρεις γιατί βγαίνουν σε λίγα αντίτυπα.
Ο Πολυζώης μου είπε ότι είναι μια ακόμα μανία που έπιασε τον Θανάση και το θέμα είναι να του περάσει γρήγορα πριν ξοδέψει πολλά λεφτά σε βινύλια και άλλες τέτοιες χαζομάρες. Τον ρώτησα που το ξέρει και μου είπε ότι κάθε λίγο και λιγάκι τον πιάνει μια τέτοια μανία, από μικρό παιδί. Παλιά ήταν τα άλμπουμ και τα αυτοκόλλητα, αργότερα οι τάπες από τα γαριδάκια, μετά τα playmobil, μετά τα gi-jo (ή κάπως έτσι), και άλλα πολλά, με πιο πρόσφατα το μπάσο και τον ενισχυτή του. Το μπάσο έχει μείνει για διακοσμητικό και ο ενισχυτής χρησιμεύει σαν κομοδίνο. Μου είπε ότι μάλλον έχει μείνει μόνιμα στην εφηβεία γιατί αυτά στην εφηβεία συμβαίνουν και μετά σταματάνε, και ότι άμα δεν νοικοκυρευτεί δεν θα γίνει ποτέ του επιστήμονας. Αυτό το τελευταίο του το λέει συχνά ο Πολυζώης αλλά δεν νομίζω ότι ο Θανάσης το λαμβάνει υπ' όψιν του. Ίσως δεν θέλει να γίνει επιστήμονας...

Τέλος ο Θανάσης με την Χριστίνα και τον φίλο του τον Κώστα πήγανε στην συναυλία αυτών των Art Brut. Μεταξύ μας του είπα ότι δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, αλλά μην το πείτε γιατί νομίζω ότι στεναχωρήθηκε. Τον ρώτησα τι κάνανε εκεί, και μου απάντησε ότι είναι ένα μέρος και πάνω παίζουν κάποιοι μουσική και αυτοί που είναι από κάτω τους βλέπουν. Αυτό μου φάνηκε κάπως περίεργο και μπήκα στο Youtube (για κάναν άσχετο με περάσατε?) και είδα μερικά βίντεο από συναυλίες. Ε λοιπόν αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί. Πέντε άνθρωποι υπερυψωμένοι και από κάτω ένα σωρό άνθρωποι που κουνιούνται πέρα δώθε και χτυπιούνται πάνω κάτω και φωνάζουν! Μερικοί μάλιστα προσπαθούσαν να ανέβουν πάνω στη σκηνή! Μάλλον τους εγκλώβισαν εκεί και δεν τους άρεσε το συγκρότημα που είναι πάνω στη σκηνή γι' αυτό κάνουν σαν τρελοί και ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν από κάπου να φύγουν. Αυτοί που προσπαθούν να ανέβουν πάνω στη σκηνή πρέπει να είναι οι πιο θαρραλέοι αφού θέλουν να διώξουν το συγκρότημα μπας και γλυτώσουν. Ρώτησα τον Θανάση άμα έδωσε λεφτά για αυτό το πράγμα και μου είπε ναι! Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Ποιος χέζεται για τα δάση?

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Χθες το απόγευμα ο Θανάσης ήρθε πολύ κουρασμένος από την σχολή. Τόσο κουρασμένος που έδειχνε απογοητευμένος. Μου είπε ότι από τον Αγ. Αντώνη μέχρι την Πετρούπολη έκανε πενήντα λεπτά με το αμάξι και ότι δεν πάει άλλο. Αφού έφαγε γρήγορα κάθισε στον υπολογιστή του.

Το απόγευμα ο Πολυζώης συζήταγε με τον Θανάση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που υπάρχει και ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξοι για το μέλλον. Μετά έπιασαν μια πολιτική κουβέντα και απ' ότι κατάλαβα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Συνήθως μετά από κάθε τέτοια συζήτηση ο Θανάσης λέει ότι η μόνη λύση είναι να φύγουμε στο εξωτερικό για να ησυχάσουμε. Προφανώς δεν το λέει σοβαρά (τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον) αλλά κάτι στο βάθος του ματιού του μου λέει ότι εαν είχε την ευκαιρία να μείνει στο εξωτερικό δεν θα γύριζε εύκολα στην Ελλάδα.

Ο Θανάσης μου εξομολογήθηκε ότι πάντα φανταζόταν ότι δεν θα χρειαζόταν να τελειώσει τη σχολή του, και ότι θα την άφηνε στη μέση για να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Βέβαια αυτό δεν το βλέπω να γίνεται γιατί σε ένα από τα χόμπι του που είναι η μουσική ο καλός Θεούλης δεν τον έχει προικίσει και ιδιαίτερα πέρα από τον ρόλο του ακροατή...

Γενικά έχω παρατηρήσει ότι ο Θανάσης από ώρα σε ώρα και από μέρα σε μέρα είναι τελείως διαφορετικός από άποψη διάθεσης κυρίως. Την μια μέρα μπορεί να πετάει στα αστέρια και τίποτα να μην μοιάζει να μπορεί να τον κατεβάσει και την ακριβώς επόμενη μέρα όλα να του φαντάζουν τόσο γκρίζα. Υποπτεύομαι ότι σε αυτό φταίει, πέρα από τον χαρακτήρα που είναι έντονα κυκλοθυμικός, η καθημερινή επαφή του με το κέντρο της Αθήνας. Κάθε μέρα άμα κατεβαίνεις στο μίζερο και άθλιο κέντρο στο τέλος είτε θα σου στρίψει είτε θα γίνεις και εσύ ένα κομμάτι του. Ένα άθλιο, μίζερο, γκρι κομμάτι της Αθήνας. Ευτυχώς στην Πετρούπολη τα πράγματα είναι κάπως πιο ανθρώπινα. Σπάει η μονοτονία του γκρι και του απέραντου μπεντού παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες των εκάστοτε δημάρχων και των οικοδομικών επιχειρήσεων να γίνουμε και εδώ ίδιοι με την υπόλοιπη Αθήνα. Εμ βέβαια να μην διαφέρουμε, να μην υπάρχει ποικιλία και μας κοιτάζουν οι διπλανοί δήμοι με μισό μάτι. Σε αυτό βοηθάει πολύ το πράσινο που υπάρχει ακόμα στον δήμο μας και κυρίως το δασάκι που είναι μια όαση πρασίνου στην γκρι ζούγκλα που προσπαθεί να το καταβροχθίσει.

Ο Αναστάσης μου είπε σε κάποια στιγμή ότι θα έρθει και αυτού η σειρά του, και ότι είναι ακόμα ζωντανό λόγω της προσοχής που δείχνουν οι κάτοικοι γύρω απ' το άλσος. Αυτό που δεν μου άρεσε τις μέρες που έκανα τις βόλτες μου στο δασάκι είναι ότι μερικοί άνθρωποι που περπάταγαν εκεί πέταγαν τα σκουπίδια τους κάτω. Είμαι σίγουρος ότι είναι οι ίδιοι που το βράδυ βλέποντας τηλεόραση κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα ενώ κάποια πράγματα του άμεσου περιβάλλοντός τους μπορούν εύκολα να το διορθώσουν μόνοι τους. Αρκεί να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους.
Πόσο υποκριτές είσαστε εσείς οι άνθρωποι.

Το Πολυτεχνείο δεν ζει, το πάτησαν οι επαναστάτες.

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Την πέμπτη και την παρασκευή που μας πέρασε ο Αναστάσης και ο Θανάσης δεν είχαν σχολή. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου είπαν ότι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και κάθε χρόνο για να την γιορτάσουν τα πανεπιστήμια κλείνουν κάποιες μέρες. Το λογικό είναι να τους ρωτήσω τι είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου και τι έγινε τότε. Προσπάθησαν σύντομα να μου πουν την ιστορία.

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια και κάτι παραπάνω δεν είχαμε δημοκρατία όπως τώρα. Το επόμενο λογικό πράγμα είναι να τους ρωτήσω τι είναι η δημοκρατία και τι είχανε τότε. Μου είπαν απλοϊκά ότι στη δημοκρατία που έχουμε σήμερα όλοι οι άνθρωποι ψηφίζουν κάποιους λίγους για να παίρνουν τις αποφάσεις γι' αυτούς. Δηλαδή, τους είπα, είναι σαν οι λίγοι να κυβερνάνε τους πολλούς και απλά οι πολλοί να συμφωνούν με αυτό. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα μου απάντησαν αν και δεν ήταν αυτό το αρχικό νόημα της δημοκρατίας. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι μια περίπου συναινετική ολιγαρχία. Με την μόνη διαφορά ότι η ολιγαρχία αρχικά είχε το νόημα να κυβερνούν οι άριστοι, αλλά σήμερα σε πολύ μικρό (έως ελάχιστο βαθμό) μας κυβερνούν οι άριστοι... Έπειτα μου είπαν ότι για μερικά χρόνια έγινε ένα διάλειμμα (όχι ιδιαίτερα ειρηνικό) από την δημοκρατία και είχαμε δικτατορία. Η δικτατορία μοιάζει με την ολιγαρχία, αλλά ο δικτάτορας ή η ομάδα που κυβερνά έχει την απόλυτη εξουσία. Όχι μόνο πολιτική αλλά και νομική. Ωραία, μου είπε ο Αναστάσης. Τώρα που σου εξηγήσαμε αυτά τα βασικά θα σου πούμε για το Πολυτεχνείο.

Τα χρόνια που υπήρχε δικτατορία υπήρχαν κάποιοι φοιτητές που κλείστηκαν στο πανεπιστήμιο τους που λέγεται Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενοι για την δικτατορία. Η αστυνομία τους προειδοποίησε να φύγουν αλλά αποφάσισαν να μείνουν και να κάνουν κατάληψη στην σχολή του Πολυτεχνείου (που τότε βρίσκονταν στην οδό Πατησίων) με αιτήματα Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Η κατάληψη κράτησε για τρεις περίπου μέρες από το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου μέχρι τις πρώτες ώρες της 17ης Νοεμβρίου. Τότε ο στρατός μπήκε μέσα με τανκ και κομάντος και σκότωσε πάνω από σαράντα φοιτητές...

Μόλις άκουσα αυτήν την ιστορία ένοιωσα περήφανος για τους φοιτητές της δεκαετίας του '70 και για την κατάληψη και αντίσταση που κάνανε με κίνδυνο της ζωής τους. Όμως μια απορία μου ήρθε και έτσι ρώτησα τον Θανάση τι σχέση έχουν οι σημερινές καταλήψεις με την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Ο Θανάσης μου είπε «καμία». Οι σημερινοί φοιτητές που τόσο πολύ θέλουν να ξαναζήσουν μέρες αντίστοιχες με αυτές του 1973 κάνοντας «καταλήψεις» το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξεφτιλίζουν και να υποδαυλίζουν το νόημα και τον σκοπό που είχε αυτό το ιστορικό γεγονός, μου είπε. Τότε μάχονταν για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Τώρα το ψωμί θεωρείται αυτονόητο ακόμα και για την πιο φτωχή οικογένεια, η ελευθερία περίπου. Όσον αφορά την παιδεία? Με δυο χρόνια καταλήψεων δηλαδή δυο χρόνια με κλειστά τα πανεπιστήμια, μάλλον δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την παιδεία, έτσι μου είπε ο Θανάσης. Αυτοί που νομίζουν ότι μάχονται για τα δημόσια πανεπιστήμια κρατώντας τα κλειστά, βοηθάνε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που παραμένουν ανοιχτά βρέξει χιονίσει. Καλά τον ρώτησα άμα τους το πεις αυτό τι σου απαντάνε? Μου απάντησε ότι πιστεύουν ότι μόνο αν η σχολή είναι κλειστή θα πάνε πιο πολλοί φοιτητές στην πορεία. Απ' ότι φαίνεται γι' αυτούς το μόνο που μετράει είναι να μαζέψουν άτομα να κατέβουν μαζί τους στην πορεία.
Εκεί φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το γεγονός που έγινε πριν από περίπου τριάντα χρόνια.
Οι αγώνες και οι καταλήψεις θέλουν θυσίες, αλλιώς δεν θα λέγονταν αγώνες. Κάποτε θυσιάστηκαν πάνω από σαράντα φοιτητές για να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους και τα ιδανικά τους. Και όπου θυσίες δεν εννοώ διδακτικές ώρες, γιατί εαν επιφανειακά φαίνεται ότι αυτοθυσιάζεσαι χάνοντας μάθημα στην ουσία αυτοκτονείς. Και το χειρότερο? Σκοτώνεις μαζί σου το δημόσιο πανεπιστήμιο που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις.

Όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα απόλυτα, μου φάνηκαν λίγο μπερδεμένα αλλά τα έγραψα γιατί είδα ότι ο Θανάσης τα πίστευε πολύ και δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι. Δεν ξέρω άμα έκανα καλά ή όχι...
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το Πολυτεχνείο έγινε μια φορά και τελείωσε, αυτό ήταν. Τώρα όσοι προσπαθούν να το μιμηθούν ζουν τριάντα χρόνια πριν (και κάτι παραπάνω...). Και το χειρότερο? Δεν έχουν ανακαλύψει την χρονομηχάνη. Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι.

Πίνω χόρτο και οδη-γώ

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Αρχικά να σας πω ότι ξέχασα να γράψω ότι τόσο καιρό έχω μετακομίσει στην πίσω αυλή του σπιτιού που έχει πιο πολύ άπλα και βλάστηση! Ωραία είναι αλλά σύντομα φοβάμαι ότι πρέπει να φύγω να ετοιμάσω την φωλιά μου απέναντι στο δασάκι γιατί ο χειμώνας ήρθε και θα πέσω σε χειμερία νάρκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω φροντίσει για το τούτο εδώ το έρμο το blog! Μπορεί να είμαι ένα πολύ μικρό χελωνάκι αλλά τα καταφέρνω μια χαρά απ' ότι έχετε καταλάβει. Το κακό με την πίσω αυλή είναι ότι κρύβομαι για να βρω τροφή και να προφυλαχθώ από το κρύο και όταν έρχονται τα παιδιά, ο Ζώης και η Κατερίνα να δουν τι κάνω ώσπου να βγω απ' την κρυψώνα μου και να πάω μπροστά τους έχουν φύγει και πλέον δεν τους βλέπω συχνά.

Προχθές όμως καθώς έκανα βόλτες και παιχνίδια στον κήπο κατά λάθος βρέθηκα ανάποδα και δεν μπορούσα να γυρίσω. Ευτυχώς η Κατερίνα ήρθε μετά από λίγο με είδε και όχι μόνο με γύρισε στην κανονική πλευρά αλλά με πήρε και πάνω! Ναι ναι! Πήγαμε στο πάνω μπαλκόνι και πάλι όπως παλιά. Όχι μόνιμα βεβαία για λίγες μέρες μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με τον χειμώνα. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία και να γράφω πιο συχνά αλλά και να βλέπω τον Αναστάση, την Ηλιάνα και τον Θανάση πιο συχνά και να τους ρωτάω όλες αυτές τις απορίες που έχω.

Τελευταία στις ειδήσεις ασχολούνται με ένα χωριό κάτω κάτω στην Ελλάδα που λέγεται Ζωνιανά. Δεν ξέρω τι τους πειράζουν οι κάτοικοί του αλλά όλοι έχουν βαλθεί να τους καταστρέψουν. Σε αυτό το χωριό (όπως και στα περισσότερα στην Ελλάδα) οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αγρότες και ζουν κυρίως από τις καλλιέργειες τους. Δυστυχώς οι αγρότες δεν είναι τυχεροί όπως οι καθηγητές πανεπιστημίου που όποτε θέλουν πάνε στην δουλειά τους και άμα δεν πάνε δεν τους λέει κανείς τίποτα και δεν έχουν κυρώσεις από κανέναν, εκτός από την συνείδησή τους που συνήθως αγνοείται. Λοιπόν αυτοί εκεί στα Ζωνιανά καλλιεργούν ένα σπάνιο φυτό που είναι περιζήτητο και πολύ ακριβό και από την μια πάρα πολλοί το ζητάνε και από την άλλη πολλοί θέλουν να το καταστρέψουν. Ο Πολυζώης και ο Θανάσης συζήταγαν για αυτό το θέμα και κρυφάκουσα ότι αυτό το φυτό το πουλάνε πολύ στο εξωτερικό και βγάζουν πολλά λεφτά. Μάλλον πρέπει να είναι πολύ σπάνιο και να μην φυτρώνει όπου και όπου, άλλωστε δεν έχω δει κανένα τέτοιο στο δασάκι. Αν και ο Θανάσης κάποια στιγμή είπε «καλά κάνουν λες και δεν ξέρουν ότι η μισή Ελλάδα είναι γεμάτη από χόρτο». Εγώ αναρωτιέμαι γιατί αφού είναι τόσο κερδοφόρο δεν το καλλιεργούν και αυτοί που θέλουν να το ξεριζώσουν? Μάλλον δεν θα τους αφήνουν αυτοί που το καλλιεργούν ήδη και βγάζουν πολλά λεφτά γιατί θα τους πάρουν την δουλειά και δεν θα βγάζουν τόσα πολλά λεφτά όπως πριν. Ο Θανάσης επίσης είπε ότι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί κάνουν λες και γεννήθηκαν χθες και εκπλήσσονται για κάτι που ξέρουν ότι πάντοτε γινόταν και πάντοτε θα γίνεται. Ο Πολυζώης συμφώνησε νομίζω.

Ααα! Ξέχασα να σας πω ότι την Ηλιάνα την τράκαρε ένας φορτηγατζής. Ναι ναι! Μου τα είπε όλα ο Θανάσης. Ήταν παρασκευή πρωί. Ο Θανάσης δεν είχε σχολή λόγω της γιορτής του Πολυτεχνείου. Κατά τις εννιά το πρωί τον ξύπνησε η Ηλιάνα και του είπε ότι ήταν επείγον. Ο Θανάσης δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει και πολύ και μάλλον θα προτιμούσε να κοιμηθεί μέχρι τις έντεκα παρά να ασχοληθεί με το επείγον περιστατικό που έτυχε στην αδερφή του. Την Ηλιάνα την τράκαρε ένας φορτηγατζής σε μια πλατεία, αυτός έφταιγε αλλά απ' ότι κατάλαβα και αυτή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα προσεχτική. Το αυτοκίνητο έπαθε αρκετή ζημιά αλλά όχι κάτι το τρομερό. Ο Θανάσης μου είπε ότι αφού πήγε να βρει την Ηλιάνα και να την συνεφέρει έπρεπε να την πάει και στην δουλειά (πρακτική κάνει αλλά δεν θέλει να της το λέμε γιατί στεναχωριέται) της και να γυρίσει πίσω με τον αριστερό καθρέφτη σπασμένο. Βέβαια εδώ που τα λέμε και ο Θανάσης έχει κάνει και αυτός τις κουτσουκέλες του αλλά γι' αυτά θα πούμε μια άλλη στιγμή!

Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι (δεν κολλάει αλλά ισχύει πάντα)!

Μια μέρα στη σχολή (part 3)

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς 'Μια μέρα στη σχολή'. Μετά από αυτή την δημοσίευση περιμένετε να δείτε αυτήν την σπουδαία τριλογία το πολύ σε ένα χρόνο σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και σε δυο χρόνια στην μεγάλη οθόνη (λατρεύω τα cliches). Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για αυτήν την βόλτα μου στη σχολή αλλά φοβάμαι μην κουράσω τους πέντε φανατικούς αναγνώστες μου, που έχουν το κουράγιο και με διαβάζουν ακόμα...

Στη σχολή πέρα από αυτούς που μπερδεύουν την νύχτα με την μέρα (εξ' ου και το λαϊκό άσμα "έκανες την νύχτα μέρα") υπάρχουν και κάτι παιδάκια που φοράνε συνέχεια μαύρα αλλά βάζουν και κάνα μωβ να σπάσει λίγο η μονοτονία. Όχι δεν είναι οι μεταλλάδες. Αυτοί είναι άλλη κατηγορία από μόνοι τους. Μου φάνηκαν τόσο περίεργοι και γλοιώδεις (οι περισσότεροι) που κάθισα και τους παρατήρησα προσεχτικά. Το τζιν τους τόσο χαμηλά ώστε να φαίνεται το καινούργιο trendy μποξεράκι και κυριολεκτικά μόνο η ζώνη προσπαθεί μπας και το κρατήσει για να μη πέσει, φράτζα που να κρύβει το μισό πρόσωπο (ίσως και παραπάνω) που σε περιπτώσεις που ήταν πολύ άσχημοι ίσως να έκανε και σε αυτούς καλό και σε εμάς, όπου μπορούμε αστεράκια (κάτω από το μάτι, σε tattoo κλπ), απαραίτητα all-star ή και vans που να δείχνουν τόσο ταλαιπωρημένα ώστε να θεωρούνται cool και φυσικά μια παρέλαση από όλες τις μάρκες skate. Volcom, Carhartt, DC, Burton και ένα σωρό άλλες για (πλούσια) παιδάκια (με κυρία καταγωγή από τα Νότια και Βόρεια Προάστια) που θέλουν να το παίξουν (φτωχά) αλάνια που δεν έχουν μια. Πρέπει επειγόντως να δείξουν ότι είναι underground τύποι και διαφέρουν από την υπόλοιπη «μάζα» γι' αυτό αράζουν στο δρόμο και στις πλατείες ενίοτε κάνοντας skate, κάνουν καταχρήσεις και την άλλη μέρα πρέπει να το μάθουν όλοι οι φίλοι, γνωστοί, σχετικοί και άσχετοι. Τι άλλες ασχολίες έχουν? Προσπαθούν να διαφέρουν από τους άλλους γύρω τους αλλά στο τέλος καταλήγουν μια από τα ίδια με όλους τους άλλους...

Ο λόγος για τα emo-kids, έτσι μου είπε ο Θανάσης ότι τα φωνάζουν. Που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με αντίστοιχα emokids της Αμερικής και της Αγγλίας που έχουν πάει αυτήν την «ιδεολογία» ένα βήμα παραπέρα. Με άλλα λόγια θέλουνε να γίνουνε gothάδες στην θέση των gothάδων αφού κάθε ασήμαντο γεγονός για έναν φυσιολογικό άνθρωπο μετατρέπεται για αυτά αφορμή για να κοπούν με ξυραφάκι, να πέσουν σε κατάθλιψη και (σε σπάνιες περιπτώσεις) να αυτοκτονήσουν. Όλα αυτά φυσικά για την προσοχή των άλλων... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Μια μέρα στη σχολή (part 2)

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Συνεχίζοντας την βόλτα μας στη σχολή είδα πολλά περίεργα πράγματα. Ο Θανάσης μου είχε πει ότι έρχονται εδώ (οι φοιτητές) για να μάθουν κάποια πράγματα για να μπορέσουν να βρουν δουλειά αργότερα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι οι περισσότερες κοπέλες είχαν μπερδευτεί λιγάκι. Συγκεκριμένα είχαν μπερδέψει τις μέρες και τις ώρες αφού 9 το πρωί δεν γίνεται να εμφανίζεσαι στη σχολή λες και είσαι έτοιμη να πας στα μπουζούκια και τα club (ακόμα και αν ανήκεις στην Δασπ) με πέντε στρώσεις make-up, δεκάποντο τακούνι, χρυσαφί τσαντούλα με ασορτί υπόδημα και όλα φάτσα φόρα... (Τα παραπάνω μου τα είπε ο Θανάσης να τα γράψω γιατί απ' ότι μου είπε τα είχε άχτι τόσο καιρό να τα πει κάπου και έτσι του έκανα το χατίρι!)

Μα καλά, ρώτησα τον Θανάση, πότε προλαβαίνουν και είναι έτσι «καλοφτιαγμένες» 9 το πρωί κάθε μέρα? Μου είπε ότι αυτές για να μην προδώσουν τον κώδικα τιμής είκοσι σημείων του Cosmo είναι ικανές να ξυπνήσουν από τις 6 για να είναι έτσι φτιαγμένες. Πιο πολύ με προβλημάτισε το ότι αυτές οι κοπέλες υποτίθεται ότι είναι από τις εξυπνότερες στην Ελλάδα (σύμφωνα με τον βαθμό τους πάντα) και προσπαθούσα να φανταστώ πως θα είναι οι χαζές κοπέλες. Ο Θανάσης μου είπε ότι δεν φταίνε μόνο αυτές, αλλά φταίμε και εμείς οι μα...ες (λογοκρισία από την Κατερίνα) οι άντρες που τους δίνουμε αξία και σημασία, ή μήπως εμείς τις έχουμε οδηγήσει σε αυτήν την κατάσταση. Σε αυτό το σημείο είπα στον Θανάση ότι άμα θέλει να φιλοσοφήσει να φτιάξει το δικό του blog και ότι αυτό είναι το δικό μου blog και δεν θα γράφω συνέχεια τις δικές του σκέψεις. Προς στιγμήν φάνηκε να το σκέφτεται και να του καλάρεσε σαν ιδέα αλλά μετά πρέπει να σκέφτηκε ότι έχει πολλές ασχολίες (πχ Warcraft) και ότι μάλλον δεν θα τα έβγαζε όλα πέρα. Ευτυχώς...!

Συνεχίζοντας μπήκαμε σε ένα μάθημα που το δίδασκε κάποιος κύριος Βουρλάκης. Αυτός ο κύριος είναι πολύ καλός αφού από την αρχή μας είπε ότι χάρη μας κάνει που έρχεται και διδάσκει (δηλαδή που κάνει την δουλειά του όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και ότι άμα ήθελε δεν θα ερχόταν καν στο πανεπιστήμιο (να κάνει την δουλειά του όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και θα καθόταν σπίτι του. Βέβαια αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί κάνει χάρη στους φοιτητές που έρχεται στο πανεπιστήμιο αφού για αυτόν ακριβώς το λόγο πληρώνεται από το κράτος.... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη που δεν ανανεώνω το blog μου τόσο συχνά, αλλά βλέπετε χειμώνας έρχεται και πρέπει να κάνω και εγώ τις καβάτζες μου... Αλλά μην ανησυχείτε δεν θα σας αφήσω παραπονεμένους.

..... Συνεχίζεται .....

Μια μέρα στη σχολή

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα έκανα μια μικρή ζαβολιά! Το πρωί πριν ξυπνήσει ο Θανάσης και με καταλάβει μπήκα στο δωμάτιό του και τρύπωσα μέσα στην τσάντα που παίρνει για την σχολή (δεν δυσκολεύτηκα και ιδιαίτερα πάντα στο πάτωμα είναι!) για να δω πως είναι αυτό το περίφημο Πανεπιστήμιο και πως τα περνάει εκεί.
Πήρε το αμάξι (το παλιό) έβαλε την τσάντα στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκίνησε βιαστικός όπως πάντα. Στα μέσα της διαδρομής όταν πλέον δεν μπορούσε να με γυρίσει πίσω (ο Θανάσης πάντα ξεκινάει τελευταία στιγμή για τη σχολή του με αποτέλεσμα να τρέχει σαν τρελός στην διαδρομή) βγήκα δειλά δειλά και του αποκάλυψα την ζαβολιά που έκανα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν νευρίασε όπως θα περίμενα αλλά μου είπε «καλά να πάθεις» και ότι «θα πεθάνεις από την βαρεμάρα»!
Φτάσαμε στο μετρό και μετά στον ηλεκτρικό και μετά από λιγάκι περπάτημα (του Θανάση, όχι δικό μου... είπαμε χελώνα είμαι στο κάτω κάτω!) φτάσαμε στην Ασοεε! Όταν πήγαμε να μπούμε στην σχολή δεχθήκαμε επίθεση! Δεξιά και αριστερά από την είσοδο της σχολής μας πολιορκούσαν κάτι τύποι που θέλοντας και μη βάλθηκαν να μας γεμίσουν φυλλάδια. Τι όχι να τους λέει ο Θανάσης τι δεν θέλω εκεί αυτοί! Είχαν βάλει σκοπό να μην περάσουμε την πόρτα χωρίς δέκα φυλλάδια... Ρώτησα τον Θανάση «μα καλά δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να μοιράζουν φυλλάδια;» αλλά μου είπε ότι αυτή είναι η δουλειά τους.

Μετά το πρώτο σοκ αντίκρισα το κεντρικό κτήριο της σχολής... γεμάτο με πανό από διάφορες «παρατάξεις» όπως μου εξήγησε ο Θανάσης. Πάνω κάτω το ίδιο ενοχλητικοί με αυτούς που μοιράζουν τα φυλλάδια είναι απλά δεν πληρώνονται για αυτό, κάτι που τους κάνει περισσότερο χαζούς. Ο Θανάσης προσπάθησε γρήγορα να μου εξηγήσει τι ακριβώς κάνουν αυτοί στο Πανεπιστήμιο. Μου είπε ότι κάθε παράταξη έχει το ρόλο της. Υπάρχει μια που έχει σαν σκοπό να ενισχύσει τον πολιτιστικό θεσμό που λέγεται μπουζούκια. Σε αυτήν την παράταξη τα μέλη της είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικά μεταξύ τους και ο καθένας προσπαθεί να πάει όσες πιο πολλές φορές μπορεί στα μπουζούκια καθώς και να σπάσει το ρεκόρ που το έχει ο εκάστοτε πρόεδρός της.

Ο μπαμπάς του Θανάση λέει ότι η δεύτερη παράταξη (που ανταγωνίζεται αυτή των μπουζουκιών) είναι η καλύτερη αλλά ο Θανάσης δεν συμφωνεί. Μου είπε ότι στην παραπάνω παράταξη όπου μπουζούκια βάλε clubs γιατί αυτή είναι η κύρια διαφορά τους.

Βέβαια στο πανεπιστήμιο υπάρχει πάντα μια ή περισσότερες «αγωνιστικές» παρατάξεις, μου είπε ο Θανάσης. Για ποιο πράγμα αγωνίζονται, τον ρώτησα.
Συνήθως για το ποιος θα πάει στις πιο πολλές πορείες (κάθε χρόνο γίνεται απονομή στον καλύτερο «επαναστάτη») και εναντίον των πλουσίων που είναι συνήθως οι γονείς τους...

Όλοι αυτοί κάθε μέρα βρίζονται, μαλώνουν και πλακώνονται και νομίζουν ότι η σχολή είναι δική τους, κτήμα τους... Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι γιατί οι άλλοι φοιτητές τους ανέχονται και δεν τους διώχνουν.... Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Τσιμπούρια, πολιτική και άλλα εξωτικά πουλιά

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι χωρίς όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Μετά το πρωινό μου που αποτελείται από λιχουδιές όπως φύλα συκής και ρώγες σταφυλιού, η Ηλιάνα με έφερε μέσα στην κουζίνα όπου ο Θανάσης έτρωγε το πρωινό του (αυτός προτιμάει γάλα με δημητριακά). Μετά από κάμποση ώρα παιχνιδιού η Ηλιάνα παρατήρησε ότι είχα κάτι περίπου στον λαιμό (στο αντίστοιχο σημείο που είναι ο σβέρκος σας), ήταν κάτι σαν ένα μπιμπικάκι και ήταν στο χρώμα του δέρματος μου. Το έδειξε στον Θανάση και αυτός είπε ότι είναι τσιμπούρι (από εκεί πρέπει να βγαίνει η έκφραση «έκατσε σαν τσιμπούρι στον σβέρκο μου»). Τα τσιμπούρια μου είπε ο Θανάσης, είναι κάτι κακά ζουζούνια που χώνουν την μουσούδα τους στο δέρμα σου, ρουφάνε το αίμα σου και όσο πιο πολύ αίμα ρουφάνε τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν. Εγώ στην αρχή τρόμαξα, αλλά ο Θανάσης με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι δεν είναι κάτι τρομερό, και ότι στο δασάκι έχει δει χελώνες που έχουν πολλά τσιμπούρια στα πόδια τους, στον λαιμό τους ακόμα και στο καβούκι τους.
Πήρε μια χαρτοπετσέτα και τράβηξε το τσιμπούρι και βγήκε από το δέρμα μου. Στην αρχή πόνεσε λιγάκι αλλά χάρηκα τόσο πολύ που έφυγε από πάνω μου που δεν με ένοιαξε. Ήταν σαν μια μικρή φακή και η μουσούδα της ήταν πολύ μικρή, το συνολικό δε θέαμα αηδιαστικό...

Αργότερα πήγαμε στο δωμάτιο του Θανάση με την Κατερίνα και τον Αναστάση, όπου ο Αναστάσης μας έδειξε ένα βίντεο με ένα περίεργο εξωτικό πουλί που μπορεί να μιμηθεί ένα σωρό ήχους! Αξίζει να το δείτε (όχι σαν την Τατιάνα) !!!



Ακόμα σήμερα το βράδυ ο Αναστάσης, η Ηλιάνα, ο Θανάσης και ο Ζώης πιάσανε πολιτική κουβέντα. Σε λιγάκι ανέβηκαν τα αίματα και όπως γίνεται πάντοτε τους άκουγα χωρίς να χρειαστεί να στήσω αυτί! Η Ηλιάνα γρήγορα αποχώρησε (μάλλον γιατί είχε κάτι καλύτερο να κάνει), και έμειναν οι υπόλοιποι να συζητάνε για διάφορα θέματα. Συνέχεια άκουγα για έναν Βενιζέλο και έναν Παπανδρέου. Ο Ζώης υποστήριζε αυτόν τον Βενιζέλο αλλά τα παιδιά δεν ενθουσιάζονταν με κανέναν από τους δύο, όπως και ο Ζώης βέβαια αλλά δεν μπορούσε και δεν ήθελε να το παραδεχθεί.
Λοιπόν νομίζω ότι κατάλαβα τι είναι η πολιτική.
Πολιτική είναι κάτι που όλοι το βρίζουν και δεν το θέλουν αλλά κατά βάθος τους αρέσει και όλο με αυτό (θέλουν να) ασχολούνται!

Εγώ δεν ξέρω τι είναι η πολιτική αλλά δεν μου αρέσει και πολύ, όπως και στα παιδιά βέβαια αλλά αυτά είναι υποχρεωμένα να ασχολούνται μαζί της. Βλέπετε εμείς οι χελώνες ζούμε πολύ πιο απλά και ήρεμα χωρίς σκοτούρες και πολιτικές όπως εσείς οι άνθρωποι. Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Δημοσιογράφοι, γιατροί και διάφορα τερατάκια

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι. Δεν έχω όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα το απόγευμα είχε κρύο και είχα κρυφτεί σε μια γωνιά στο μπαλκόνι ανάμεσα από μια σκούπα, ένα φαράσι και έναν κουβά. Ο Ζώης με έψαχνε και δεν με βρήκε στην συνηθισμένη μου «κρυψώνα» που είναι ανάμεσα σε κάτι φύλλα. Αφού έψαξε όλο το μπαλκόνι τελικά με βρήκε. Με πήρε μέσα στην κουζίνα όπου καθόταν και έβλεπε τηλεόραση. Τον ρώτησα τι βλέπει και μου είπε ότι «βλέπει το δελτίο των 8». Ένα σωρό άνθρωποι μιλούσαν για έναν καλό παππούλη που ήταν πολύ άρρωστος και τον είχαν πάει στην Αμερική για να γίνει καλά. Στα δελτία ειδήσεων μιλάνε κάποιοι σοφοί άνθρωποι που λέγονται δημοσιογράφοι οι οποίοι πρέπει να είναι πολύ έξυπνοι γιατί ξέρουν πολλά πράγματα και πάντα έχουν λύση για όποιο πρόβλημα και αν υπάρχει. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι γιατί αλλιώς κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, δεν θα είχαν ποιον να τους συμβουλέψει και να τους διορθώσει.
Απ' ότι μου είπε ο Ζώης σήμερα συμβούλευαν έναν γιατρό που είναι Έλληνας και δουλεύει στην Αμερική και τον λένε Τζάκη (ο Θανάσης μπήκε μέσα και έκανε ένα χαζό λογοπαίγνιο, είπε «αυτός πρέπει να είναι από μεγάλο τζάκι» αλλά κανένας δεν γέλασε) πως να κάνει καλά αυτόν τον παππούλη, γιατί αυτοί πάντα ξέρουν καλύτερα. Μάλιστα είχαν την βοήθεια πολλών Ελλήνων γιατρών (που δουλεύουν στην Ελλάδα) και έλεγαν ότι αυτός ο Τζάκης δεν κάνει καλά τη δουλειά του και αυτοί ξέρουν πως θα γίνει καλά ο παππούλης. Ρώτησα τον Ζώη και τον Θανάση την άποψή τους, και μου είπαν «όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια». Δεν τους ρώτησα τι εννοούσαν γιατί κουράστηκα τόσην ώρα που συζήταγαν για το ίδιο πράγμα λες και ήταν κάτι τόσο σημαντικό. Μάλλον αυτοί οι σοφοί οι δημοσιογράφοι δεν έχουν τι να κάνουν και όλη μέρα συζητάνε για βλακείες.

Ξέχασα να σας πω ότι χθες ο Θανάσης με γνώρισε σε μια καλή του φίλη που την λένε Χριστίνα. Η Χριστίνα με κοίταγε περίεργα και πρέπει να με συμπάθησε πολύ γιατί είπε στον Θανάση ότι είμαι πολύ μικρός σαν σοκολατάκι, αλλά μου μίλαγε πολύ αργά λες και είμαι χαζό. Μετά πήγαν και κλείστηκαν στο δωμάτιο του Θανάση και βγήκαν μετά από πολύ ώρα. Πρέπει να τους αρέσει πολύ να κάθονται και να βλέπουν ταινίες γιατί όταν ρώτησα τον Θανάση τι κάνανε πέντε ώρες μόνοι τους κλεισμένοι στο δωμάτιο μου είπε «εεεε... βλέπαμε ταινία!». Ευτυχώς ο Θανάσης δεν έχει πολλές φίλες γιατί αλλιώς θα καθόταν όλη μέρα στο δωμάτιό του κλεισμένος και θα έβλεπε ταινίες, και δεν θα είχε χρόνο να ασχοληθεί με μένα και με την σχολή του!

Ο Θανάσης πρέπει να είναι πολυάσχολος γιατί όλη μέρα η μητέρα του (η Κατερίνα) του φωνάζει να κάνει δουλειές στο σπίτι και να φανεί λίγο χρήσιμος, αλλά αυτός πάντα κάνει κάτι εκείνη την ώρα και της λέει σε λίγο και αργότερα. Συνήθως ασχολείται με κάτι περίεργα πλάσματα στο κομπιούτερ και βοηθάει τα καλά πλασματάκια που θέλουν να τα σκοτώσουν κάτι άλλα κακά τέρατα!! Πάλι καλά που υπάρχει και ο Θανάσης γιατί αλλιώς τα καλά πλασματάκια δεν θα τα έβγαζαν πέρα μόνα τους. Α! Κατερίνα εσύ που λες ότι θες να βοηθάς τους άλλους ανθρώπους και ότι είσαι καλή χριστιανή γιατί δεν αφήνεις τον Θανάση να βοηθάει τα καλά πλασματάκια και όλο του φωνάζεις ότι είναι άχρηστος? Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Μια μικρή μετακόμιση

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι. Δεν έχω όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα είχαμε μετακόμιση. Ήρθε μια περίεργη κυρία στο σπίτι, με τα μαλλιά της ανακατεμένα έβαλε στο ραδιόφωνο κάτι τύπους που τραγούδαγαν κάτι παλιά τραγούδια και επειδή αυτοί (οι τύποι) πρέπει να είναι όσο παλιοί όσο και τα τραγούδια τους, ξεχνούσαν να πάνε στον επόμενο στίχο. Δεν πρέπει να κάνουν και μεγάλη επιτυχία αν θέλετε την άποψή μου. Ο Θανάσης που ήρθε να με πάει στον πάνω όροφο αγουροξυπνημένος (όπως πάντα), μουρμούρησε «πάλι τους παπάδες έχει βάλει πρωνιάτικα θεέ μου!».

Αυτοί οι παπάδες απ' ότι μου είπε ο Θανάσης κάνουν τελικά μεγάλη επιτυχία! Δεν το περίμενα με τίποτα γιατί δεν είναι ούτε όμορφοι, ούτε νέοι, άσε που είναι και τρομακτικοί. Φοράνε μόνο μαύρα ρούχα και έχουν μακρυά μαλλιά και γένια. Μοιάζουν με κάτι παιδιά που βλέπω να περνάνε κάτω στον δρόμο, που φοράνε και αυτά μαύρα ρούχα και έχουν μακρυά μαλλιά, αλλά πολλές φορές τα ακούω να τους βρίζουν. Περίεργο μου φαίνεται αυτό, μάλλον θα τους ζηλεύουν που αυτοί είναι τόσο διάσημοι και γνωστοί και κυκλοφορούν με μεγαααάλα αμάξια, ενώ αυτά κυκλοφορούν με τα πόδια και κανείς δεν παίζει τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο.
Οι μεγάλοι άνθρωποι (όπως ο παππούς του) πηγαίνουν τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα και τους βλέπουν να τραγουδάνε, αλλά δεν μένουν σ' αυτά... κολλάνε και φωτογραφίες τους στον τοίχο και επειδή δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι την Κυριακή που θα πάνε να τους δουν, τους ακούνε και στο ραδιόφωνο! Μάλλον τους αρέσει που τα λένε αργά και έτσι τα καταλαβαίνουν εύκολα, φαντάζεστε να τραγούδαγαν σαν αυτούς τους σκούρους τύπους που δεν καταλαβαίνουν ούτε και οι ίδιοι τι λένε?

Τέλος πάντων, αυτή η περίεργη κυρία ήρθε στο σπίτι μας και το έκανε άνω κάτω! Το γέμισε νερά και σκόνες και μας έδιωξε όλους από εκεί που καθόμασταν! Έμενα από το μπαλκόνι μου και τον Θανάση από το δωμάτιο του. Ο Θανάσης δεν πρέπει να την συμπαθεί πολύ γιατί μου είπε ότι έτσι που ανακατώνει τα πράγματά του, μετά δεν βρίσκει που τα άφησε. Τον ρώτησα τι δουλειά κάνει αυτή η κυρία με τα περίεργα μαλλιά και γιατί έρχεται στο σπίτι μας και μας το βρωμίζει, και μου απάντησε ότι είναι καθαρίστρια και η δουλειά της είναι να καθαρίζει το σπίτι και να το βάζει σε μια τάξη. Κάπου εδώ μπερδεύτηκα αλλά δεν ασχολήθηκα και πολύ. Το μπαλκόνι στον πάνω όροφο είναι το ίδιο με το δικό μου μπαλκόνι αλλά τα βλέπω όλα από πιο ψηλά και αυτό μου άρεσε!

Στον πάνω όροφο μένει ο Αναστάσης και η Ηλιάνα. Δεν πρόλαβα να δω και πολλά πράγματα γιατί ο Θανάσης βιαζόταν να με αφήσει, για να πάει να κοιμηθεί ... πάλι. Του Θανάση του αρέσει πολύ να κοιμάται και λέει ότι ο ύπνος είναι υγεία. Εκεί πέρα που έπαιζα και σκαρφάλωνα στο πεζούλι του μπαλκονιού έπεσα από την ανάποδη και δεν μπορούσα να γυρίσω... Κουνούσα τα χέρια μου και τα πόδια μου αλλά δεν κατάφερνα τίποτα μέχρι που ξύπνησε ο Θανάσης και με πήρε να πάμε κάτω. Ουφ!

Καλύτερα να φύγω όμως πριν γυρίσει ο Θανάσης και με πιάσει στο κομπιούτερ γιατί μπορεί και να θυμώσει. Τώρα που το θυμήθηκα καιρό έχει να πει κάτι κακό για τις γυναίκες! Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Πρωινή κουβεντούλα

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι. Δεν έχω όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Δεν πρόλαβα να χαρώ τις βολτίτσες μου σήμερα και άρχισε το πείραγμα! Η Ηλιάνα με πήρε και πήγαμε στην κουζίνα, όπου ο Θανάσης έφτιαχνε πρωινό καφέ ... στις 12. Φαινόταν κουρασμένος και ξενυχτισμένος, η Ηλιάνα του είπε κοροϊδευτικά «πάλι διάβαζες μέχρι αργά χτες βράδυ να φανταστώ ε;». Ο Θανάσης δεν απάντησε και έκανε πως δεν ακούει, συνέχισε να φτιάχνει τον καφέ του και μουρμούρισε «δεν υπάρχει ζωή πριν τον καφέ», σέρνοντας τα πόδια του. Ο Θανάσης πίνει τον καφέ του ελληνικό, όπως ο παππούς του. Του αρέσει να ρουφάει τον καφέ του κάνοντας θόρυβο, σαν τον παππού του που τον λένε και αυτόν Θανάση. Μου είπε ότι έτσι πίνουν τον καφέ τους οι μερακλήδες. Έχετε ένα κόλλημα εσείς οι άνθρωποι με το να κάνετε θόρυβο! Τι κακό και αυτό! Τον παππού του Θανάση δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα και μου φάνηκε παράξενο που έχουν το ίδιο όνομα γιατί όλοι θα μπερδεύονται και δεν θα ξέρουν για ποιον μιλάνε. Μα καλά τόσα ωραία ονόματα υπάρχουν, Θανάση πήγαν να τον βγάλουν?

Η Ηλιάνα φοιτήτρια και αυτή, μου είπε ότι στη σχολή της ασχολείται με τους υπολογιστές που είναι μια ξένη λέξη για τα κομπιούτερ. Δεν κατάλαβα γιατί της αρέσει να λέει ξένες λέξεις αφού υπάρχει ήδη αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά. Μάλλον έτσι θέλει να κάνει την έξυπνη και την διαβασμένη, αφού δεν είναι σωστή και καλή φοιτήτρια. Ο Θανάσης μου τα είπε αυτά, και μου είπε ότι «χαλάει την πιάτσα, πήρε το πτυχίο μόλις στα πέντε χρόνια, και ο μπαμπάς θα μου τα πρήζει μετά να πάρω και εγώ γρήγορα το πτυχίο». Μέτα είπε κάτι κακό για τις γυναίκες Τι είναι αυτό το πτυχίο, θα σας γελάσω. Απ' ότι κατάλαβα πτυχίο είναι ένα χαρτί που όλοι θέλουν να το έχουν και μετά μετανοιώνουν. Εμ βέβαια τόσο χρόνια για να πάρεις μόνο ένα χαρτί? Γι' αυτό πρέπει να λένε ότι οι φοιτητές είναι τεμπέληδες!
Το πτυχίο δεν είναι κάτι χρήσιμο όπως είναι τα λεφτά που είναι και αυτά κάτι χαρτιά που όλοι θέλουν να έχουν και κάνεις δεν το μετανιώνει που τα έχει. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί που λένε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά αυτοί νομίζω ότι λέγονται άνεργοι.

Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Σέ μια ρώγα από σταφύλι

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι. Δεν έχω όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Σήμερα πέρασα την περισσότερη μέρα μου κάνοντας βόλτες στο μπαλκόνι, ωραία είναι και το απόγευμα ήρθαν να με δουν ο Θανάσης και η Ηλιάνα. Μου έφεραν και μια ρώγα από σταφύλι και μου την έκοψαν στα τέσσερα για να μπορώ να την φάω πιο εύκολα. Μέτα άρχισαν να παίζουν μαζί μου, με σήκωναν ψηλά και έβλεπα τον δρόμο που είναι από κάτω και το δασάκι απέναντι! Είχε πολύ πλάκα!

Στο δρόμο περνάνε συνέχεια πολλά αμάξια και μηχανάκια που κάνουν θόρυβο. Όμως υπάρχουν κάποια αμάξια και μηχανάκια που κάνουν πολύ μα πολύ θόρυβο. Όταν ρώτησα τον Θανάση γιατί κάνουν τόσο πολύ βαβούρα, μου είπε ότι σε μερικούς αρέσει να περνάνε και να τους ακούνε όλοι γύρω τους, είναι το χόμπι τους. Επίσης μου είπε ότι επειδή τους λείπει κάτι χαμηλά (δεν κατάλαβα τι) θέλουν να κάνουν εντύπωση έτσι. Τον ρώτησα τι τους λείπει και γιατί δεν μπορούν να το βρουν, αλλά μου είπε να μη με νοιάζει γιατί εγώ είμαι χελωνάκι και δεν έχω τέτοια προβλήματα, και μετά είπε κάτι για τις γυναίκες που πρέπει να ήταν κακό. Εγώ νομίζω ότι είναι και αυτό ένα παιχνίδι όπως το τάβλι που για να κερδίσεις πρέπει να κάνεις τον πιο πολύ θόρυβο, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ πλάκα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι από την Αυστραλία γιατί λέγονται κάγκουρες και έχουν περίεργα μαλλιά, ελπίζω αυτός ο καλός κύριος που δεν θυμάμαι πως τον είπε ακριβώς ο Θανάσης (νομίζω τον λένε Χεριχέρι, περίεργα ονόματα έχετε εσείς οι άνθρωποι) να κρατήσει την υπόσχεσή του και να τους στείλει πίσω στην Αυστραλία με τους φίλους τους!

Εδώ που τα λέμε και ο Θανάσης σαν να μην μου μοιάζει και πολύ με Έλληνα. Τα μαλλιά του δεν είναι όπως των άλλων στο σπίτι, είναι χοντρά και μακρυά και ο Ζώης τον λέει μερικές φορές τουρίστα, του λέει και να κόψει τα μαλλιά του γιατί είναι σαν να έχει έρθει από την Τζαμάικα και να σοβαρευτεί και να γίνει όπως όλοι οι άλλοι. Μάλλον θα φοβάται μήπως τον καταλάβουν και τον διώξει αυτός ο κύριος Χεριχέρι μάζι με τους άλλους από την Αυστραλία. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θέλω να φύγει ο Θανάσης και να πάει στην Τζαμάικα, και αυτός ο κύριος Χεριχέρι δεν μου αρέσει!

Περίεργοι που είσαστε εσείς οι άνθρωποι!

Βρήκα σπίτι!

Είμαι ένα μικρό χελωνάκι. Δεν έχω όνομα, τα μικρά χελωνάκια δεν έχουν όνομα!

Εκεί λοιπόν που έκοβα βόλτες στο άλσος της Πετρούπολης ένας κύριος, (δεν ξέρω και πολλά για τους ανθρώπους αλλά τον έκοψα κοντά στα 50-60) με γκρίζα μαλλιά, με μάζεψε και με πήγε στο σπίτι του. Μου συστήθηκε σαν Πολυζώης, αλλά τώρα που γίναμε φίλοι μου είπε ότι μπορώ να τον φωνάζω Ζώη, περίεργα ονόματα έχετε εσείς οι άνθρωποι.
Το σπίτι του (που πλέον είναι και δικό μου!) είναι απέναντι από το δασάκι της Πετρούπολης. Πρώτα πρώτα με έδειξε σε όλη την οικογένειά του (μου!) την γυναίκα του, μια συμπαθητική 50άρα (την λένε Κατερίνα και είναι καθηγήτρια στο γυμνάσιο που είναι δίπλα στο δασάκι που έκοβα βόλτες) και τα παιδιά του.
Έχει τρία παιδιά ο Πολυζώης, τον Αναστάση, την Ηλιάνα και τον μικρότερο τον Θανάση. Με γνώρισε και στα τρία του παιδιά, ο Αναστάσης και ο Θανάσης αρχικά δεν ασχολήθηκαν πολύ μαζί μου γιατί ήταν απασχολημένοι στα κομπιούτερ τους, αλλά όταν έμαθαν ότι θα μένω μαζί τους μου φάνηκε ότι χάρηκαν πολύ!

Απ' ότι μου είπε ο Ζώης, και τα τρία του παιδιά είναι φοιτητές. Δεν ξέρω τι είναι ο φοιτητής αλλά απ' ότι κατάλαβα σημαίνει ότι κάθονται την περισσότερη μέρα τους στο κομπιούτερ και το κοιτάζουν. Πρέπει να είναι δύσκολο πράγμα να είσαι φοιτητής.
Οι φοιτητές όταν δεν κάθονται στο κομπιούτερ τους, διαβάζουν,πηγαίνουν βόλτες και μερικές φορές πηγαίνουν σε ένα μεγάλο σπίτι με άλλους φοιτητές που λέγεται Πανεπιστήμιο. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι κάνουν εκεί, αλλά ελπίζω με τον καιρό να μου εξηγήσουν!

Ο Ζώης μου είπε ότι είναι καθηγητής και διευθυντής σε ένα Λύκειο στην Πετρούπολη. Τον ρώτησα τι είναι αυτό και τι ακριβώς κάνει εκεί. Μου είπε ότι το Λύκειο είναι και αυτό ένα μεγάλο σπίτι (όπως και στο Γυμνάσιο που δουλεύει η γυναίκα του) που πάνε πολλά παιδιά και ακούνε τι τους λένε οι καθηγητές. Μη του το πείτε άλλα νομίζω ότι οι καθηγητές δεν πρέπει να λένε και τίποτα σπουδαίο γιατί οι μαθητές συνήθως δεν τους ακούνε αλλά κάνουν ότι τους ακούνε και είτε χαζεύουν είτε μιλάνε μεταξύ τους. Παλιότερα παίζανε και με κάτι πράγματα που λέγονται κινητά αλλά τώρα δεν τους αφήνουν να έχουν μαζί τους κινητά, γιατί σε ένα Λύκειο κάτι κακά παιδιά παίζανε με τα κινητά τους και το μάθανε οι μεγάλοι και νευριάσανε πολύ.

Μετά με έβαλε στο μπαλκόνι τους και μου έβαλε φαγητό για να τρώω. Άμα σκαρφαλώσω λίγο στο μπαλκόνι βλέπω το δασάκι που με βρήκε ο Ζώης, αλλά επειδή είναι ψηλά φοβάμαι να σκαρφαλώνω για να μην πέσω κάτω. Επίσης κάθε μέρα το απόγευμα ο Ζώης και η Κατερίνα πηγαίνουν βόλτα στο δασάκι αλλά μέχρι στιγμής δεν με παίρνουν μαζί τους, μάλλον φοβούνται να μη χαθώ γιατί είμαι μικρός ακόμα. Μετά ο Ζώης κάθεται στην αυλή του σπιτιού μαζί με έναν φίλο του και με τις ώρες μιλάνε και παίζουν τάβλι. Το τάβλι πρέπει να είναι παιχνίδι που έχει πολύ πλάκα και για να κερδίσεις πρέπει να κάνεις τον περισσότερο θόρυβο με κάτι πλαστικά πράγματα!

Πρέπει να φύγω τώρα γιατί ο Θανάσης πρέπει να κάτσει στο κομπιούτερ του, δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω γιατί πρέπει να κάνει κάτι πολύ σοβαρό εδώ στο κομπιούτερ του. Οι γονείς του όμως δεν πρέπει να θέλουν να γίνει ο Θανάσης καλός φοιτητής γιατί όλη την ώρα του φωνάζουν να φύγει από το κομπιούτερ του, περίεργοι που είσαστε εσεις οι άνθρωποι!